Πάβελ ο "Αναρχός" σούπερ σταρ.

Το να γράφεις κείμενα για τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών είναι δύσκολο γιατί έχουν ειπωθεί όλα. Εκεί που είναι το μεγάλο ενδιαφέρον, είναι να γράφεις για παίκτες ένα κλικ, ένα σκαλί λιγότερο καλούς, που όμως ήταν τόσο σπουδαίοι ώστε για σένα έχουν πάντα μια θέση στο ατομικό σου ποδοσφαιρικό hall of fame. Η «τσέχικη οργή/μάνητα» ή όπως αλλιώς μεταφράζετα το «furia ceca» που του κόλλησαν στην Ιταλία είναι ένα από τα πιο πετυχημένα παρατσούκλια που βγήκαν ποτέ (λογοπαίγνιο με το furia cieca που σημαίνει τυφλή οργή). Ο Πάβελ Νέντβεντ ήταν καλός τεχνίτης, γρήγορος, με ανεξάντλητη αντοχή, φοβερός πασέρ, σπουδαίος σουτέρ, ήταν σε όλα πολύ καλός, σχεδόν άριστος, αλλά αυτό που στο τέλος σου έμενε ήταν αυτό το ασύγκριτο πάθος, το νεύρο που έβγαζε στο γήπεδο και το πηγαινόφερνε είτε παίζοντας (κυρίως) από τα αριστερά, είτε πιο κεντρικά, είτε ακόμα και σαν δεύτερος επιθετικός. Αν και δεν είναι δίκαια η σύγκριση, μια που θεωρώ τον Νέντβεντ πολύ καλύτερο τεχνικά στα πάντα (και κυρίως λιγότερο νούμερο με γελοία κουρέματα και τατουάζ και βουτιές), αυτός που τον θυμίζει εν μέρει σήμερα στη Γιουβέντους είναι ο Αρτούρο Βιντάλ. Ο Νέντβεντ ήταν ο ποδοσφαιριστής που ναι μεν είχε τόσα προσόντα, αλλά έμπαινε σαν να ήθελε να αποδείξει σε κάθε ματς ότι όντως τα έχει, λες και τον έβλεπαν για πρώτη φορά.

Ο ίδιος ο Νέντβεντ δήλωσε ότι τον βοήθησε πολύ στην καριέρα του το άρθρο του Κάρολ Ντόμπιας βετεράνου Τσεχοσλοβάκου ποδοσφαιριστή, όταν ακόμα ο Πάβελ ήταν στην Πράγα, στο οποίο είχε γράψει «αυτό το παιδί δεν έχει μέλλον». Ήταν ένα κίνητρο ακόμα για να τον ξανθό χαφ ώστε να γίνεται μέρα με την μέρα καλύτερος και να αφήνει κάθε ικμάδα ενέργειας στο χορτάρι. Όπως το μαλλί και τα γυαλιά του Ντάβιντς, έτσι και το ξανθό χαιτικό του Τσέχου το έβλεπες και σου έμενε χαραγμένο στο μυαλό να κινείται πάνω κάτω στο γήπεδο. Ήταν η συγκλονιστική πρώτη επαφή μαζί του στο Euro του 1996. Παρέα με τον Κάρελ Πομπόρσκι, εκείνη η Τσεχία έγινε μια ομάδα καλτ που απέκτησε φίλους παντού και τελικά δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα (αυτοί οι σιχαμένοι Γερμανοί και το χρυσό τους γκολ). Εκεί μάθαμε για πρώτη φορά αρκετούς παίκτες που θα μας απασχολούσαν για χρόνια. Εκεί όμως σταμάτησαν και οι συγκρίσεις μεταξύ Πομπόρσκι και Νέντβεντ. Στην Σπάρτα ο ένας, στην Σλάβια ο άλλος πήραν αμέσως μεταγραφή για άλλες χώρες, αλλά οι πορείες τους δεν ήταν ανάλογες. Ο πρώτος μόνο στην Μπενφικά επί της ουσίας πέτυχε, ενώ ο δεύτερος έκανε σπουδαία καριέρα στο τότε κορυφαίο ιταλικό πρωτάθλημα.

Πήγε στην Λάτσιο εκείνης της εποχής που μαζί με την Πάρμα είχαν φιλοξενήσει έναν σωρό από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές. Κέρδισε πρωτάθλημα, κύπελλα, αλλά και ευρωπαϊκούς τίτλους. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν η επόμενη ομάδα του. Πήγε στη Γιουβέντους για ένα τεράστιο ποσό και κυρίως με μια βαριά υποχρέωση. Να γίνει ο αντικαταστάτης του Ζινεντίν Ζιντάν, κάτι πολύ άδικο γιατί ο ΖιΖού ανήκει στην παραπάνω κατηγορία που λέγαμε στην αρχή του ποστ και γιατί ήταν παίκτης άλλης θέσης, άλλου στυλ. Η Γιούβε το έχει αυτό το στοιχείο, να βάζει πάντα το συμφέρον της (συχνά οικονομικό) πάνω από τα ονόματα, συχνά ξενερώνοντας τους οπαδούς. Η φυγή του Ζιντάν ήρθε ως σοκ. Τα 40 εκατομμύρια για τον Νέντβεντ φάνηκαν σε πολλούς υπερβολικά. Εκείνος φυσικά συνέχιζε να μαζεύει τίτλους και να γίνεται αγαπητός στους οπαδούς της μεγαλύτερης ιταλικής ομάδας. Δεν χρειάστηκε να πει μεγάλα λόγια, έφευγε τελευταίος από τις προπονήσεις και μιλούσε στο γήπεδο. Ήταν ο ίδιος παίκτης πάντα, ο ίδιος χαρακτήρας. Και ίσως η μεγαλύτερη στιγμή του, η μεγαλύτερη νίκη του, ήταν μαζί και μια από τις πιο δραματικές στιγμές του (μαζί με τον τραυματισμό του στο Euro 2004 σε εκείνον τον περίφημο ημιτελικό με την Ελλάδα). 

Ήταν ο ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ τον Μάιο του 2003. Η Γιούβε έφυγε με μια «καλή» ήττα από το Μπερναμπέου με 2-1 χάρη στο γκολ του Νταβίντ Τρεζεγκέ. Στον επαναληπτικό με Τρεζεγκέ και ντελ Πιέρο οι Ιταλοί είχαν σκορ πρόκρισης από το 1ο ημίχρονο με την ομάδα του Λίπι να ολοκληρώνει το σόου της με το τρίτο γκολ από τον Νέντβεντ που έκανε σούπερ ματς, ενώ λίγο πιο πριν ο Μπουφόν είχε πει όχι στο πέναλτι του Φίγκο (τι παιχταράδες εκείνη η Γιούβε). Ο Ζιντάν απαρηγόρητος, ο Πάβελ νικητής. Η απάντηση του Πάβελ μέσα στο γήπεδο. Για λίγο όμως, μια πύρρειος νίκη καθώς ένα φάουλ στον Μακμάναμαν εννιά λεπτά αργότερα έφερε την μοιραία κίτρινη που σήμαινε τιμωρία και απουσία στον τελικό. Τα δάκρυα στο πρόσωπο του Τσέχου που θα έχανε το μεγαλύτερο ραντεβού της καριέρας του έμειναν για πάντα. Στον χειρότερο τελικό ΤσουΛου που έχω δει ποτέ η απουσία του τεράστια, το ματς πήγε με 0-0 στα πέναλτι και τελικά η Μίλαν σήκωσε την κούπα. Ο Πάβελ απλά σήκωσε τη χρυσή μπάλλα.

Δεν πιστεύω ότι είμαι τόσο καλός τεχνικά. Το παιχνίδι μου είναι απλό, δεν έχει μυστικά. Δουλειά και ακόμα περισσότερη δουλειά.

Ο Νέντβεντ συνέχισε να σαρώνει μέχρι και το 2006 όπου και ήρθε το Καλτσιόπολις. Εκεί είχε να πάρει μια σοβαρή απόφαση. Παρ” ότι το ταλαιπωρημένο του κορμί είχε ήδη αρχίσει να φωνάζει και θα μπορούσε να πάει κάπου αλλού για το τελευταίο καλό συμβόλαιο, δεν ακολούθησε τον Ζλάταν, τον Τουράμ και κυρίως τον Καναβάρο, αλλά έμεινε με τον ντελ Πιέρο και τον Μπουφόν πιστός στρατιώτης της Γιουβέντους. «Ο Ραϊόλα (σ.Σ. μάνατζερ) δεν ήταν ικανοποιημένος, είχε προτάσεις από Ισπανία και Αγγλία. Είμαι καλά στο Τορίνο κι εγω κι η οικογένειά μου, μετά από ό,τι έγινε δεν θα ήταν σωστό να φύγω. Δεν μπορώ να επιβάλλω τη γνώμη μου σε όσους έφυγαν, ο καθένας παίρνει τη σωστή απόφαση για τον εαυτό του. Είχα πει ότι θα αποσυρθώ μετά το Μουντιάλ, αλλά αποφάσισα να συνεχίσω όσο μπορώ ακόμα να τρέξω.» Τρία χρόνια αργότερα δήλωνε ότι είχε αποφασίσει να αποσυρθεί φτάνοντας την Γιούβε ξανά στην κορυφή. Δεν τα κατάφερε, την έφερε διαδοχικά στην τρίτη και δεύτερη θέση. Έφυγε το 2009 βγάζοντας την ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ στα 37 του. Το ίδιο καλοκαίρι ο Μουρίνιο τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να πάει στην Ίντερ για να πάρουν το μεγάλο ευρωπαϊκό κατσαρόλι. Ο Νέντβεντ δεν το σκέφτηκε καν, δεν θα μπορούσε να πάει στην Ίντερ μετά τα όσα είχαν γίνει.

Τελειώνοντας την καριέρα του έγραψε την αυτοβιογραφία του με τον υπερ-τέλειο τίτλο «My normal life», τόσο προσγειωμένος όσο πάντα, έχοντας πάντα τα λόγια του πατέρα του στο μυαλό: «Είσαι ένας κανονικός άνθρωπος, απλά τις Κυριακές παίζεις 90 λεπτά ποδόσφαιρο», ενώ πλέον σαν στέλεχος της διοίκησης της Γιούβε βρίσκεται πάντα στις εξέδρες να πανηγυρίζει ή να μάχεται με πάθος με τον Τότι μέσω δηλώσεων. Ο άνθρωπος-νεύρο, αυτός που πήρε τίτλους, αλλά έχασε μερικούς στο όριο τόσο με την εθνική, όσο και με τη Γιουβέντους. Η ξανθιά χαίτη, τα μάτια του λύκου, το σουτ πύραυλος εδάφους-αέρος, το σορτσάκι ανεβασμένο ένα κλικ πιο ψηλά βγάζοντας μια 80-ίλα. Ο παίκτης που στις κινήσεις του ήταν τόσο άναρχος και τόσο φινετσάτος μαζί. Αυτός που όταν σταμάτησε γνώρισε την τεράστια αγάπη του κόσμου, την αποθέωση στο τελευταίο του παιχνίδι απέναντι στην Λάτσιο.

Πηγή: www.sombrero.gr