Οταν ήταν πολύ μικρός, σε μία έκθεσή του στο δημοτικό είχε γράψει πως ήθελε να γίνει είτε ηλεκτρολόγος όπως ο πατέρας του είτε μάγειρας ή οδηγός φορτηγού. Ευτυχώς δεν ακολούθησε κανένα από τα τρία αυτά επαγγέλματα.
Όταν λίγα χρόνια αργότερα άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο η μητέρα του ζήτησε από τον πρώτο του προπονητή να τον βάζει τερματοφύλακα, έχοντας ως σκεπτικό ότι έτσι θα είχε πολύ λιγότερες πιθανότητες να τραυματιστεί. Ευτυχώς η επιθυμία της δεν εισακούστηκε.
Βλέπετε ήταν και ο μεγαλύτερος αδερφός του, Στέφανο, που πίστευε ότι η θέση που ταίριαζε στον μικρό Αλεσάντρο από μικρός ήταν αυτή του επιθετικού -λόγω της εξαιρετικής τεχνικής κατάρτισης που διέθετε από νεαρή ηλικία- και δικαιώθηκε πανηγυρικά.
Γιατί ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο όχι μόνο κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να βρίσκεται πάντα με μία μπάλα ποδοσφαιρου στα πόδια του αλλά ο ποδοφαιρικός θεός τον προίκισε με τόσο ταλέντο, τεχνική, μυαλό, καρδιά και ψυχή ώστε να κάνει μία τεράστια καριέρα για δύο δεκαετίες και να αναγνωρίζεται από όλους ως ένας από τους πλέον χαρισματικούς Ιταλούς ποδοσφαιριστές της γενιάς του.
Όντας μάλιστα ο ένας από τους δύο πόλους σε μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου και κατακτώντας με τη Γιουβέντους όλους σχεδόν τους συλλογικούς και ατομικούς τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει, έκανε εκατομμύρια οπαδούς της "βέκια σινιόρα" να βλέπουν στο πρόσωπό του τον άνθρωπο-σύμβολο, τον παίκτη-σημαία, τον αρχηγό των αρχηγών, τον δικό τους επίγειο θεό.
Σήμερα (9/11/14) το ταπεινό παιδί από το Σαν Βεντεμιάνο κλείνει τα 40 του χρόνια και ετοιμάζεται να εισέλθει -ως ενεργός ποδοσφαιριστής- στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του και το Sport24.gr σας παρουσιάζει την πορεία του προς την κορυφή. Την οποία δεν λέει με τίποτα να εγκαταλείψει...
Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, γιος του Τζίνο (ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα) και της Τζίνα (καθαρίστρια), γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου του 1994 στην περιοχή Κονελιάνο της Βόρειας Ιταλίας και από πολύ μικρή ηλικία ήταν φανερό πως κυλούσε μέσα στις φλέβες του το πάθος και η αγάπη για το ποδόσφαιρο.
Έζησε τα παιδικά του χρόνια μένοντας σε αγρόκτημα μαζί με τους γονείς του και τον κατά εννέα χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, Στέφανο (πρόλαβε να παίξει για λίγο επαγγελματικό ποδόσφαιρο με τη φανέλα της Σαμπντόρια πριν ένας τραυματισμός τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα) και η αγαπημένη του ασχολία ήταν να παίζει με την ασπρόμαυρη μπάλα στην πίσω πλευρά της αυλής του σπιτιού, μαζί με τους καλούς του φίλους, Νέλσο και Πιερπάολο.
"Μετά τη δύση του ήλιου συνέχισα να παίζω με μία μπάλα του τένις στο γκαράζ ώσπου έφτανα στο σημείο να σέρνομαι κυριολεκτικά μέχρι το κρεβάτι. Αλλά ακόμα και εκεί, κάτω από την κουβέρτα, δεν σταματούσα να σκέφτομαι τους αγώνες που θα έπαιζα την επόμενη ημέρα. Βαθιά μέσα μου, αυτός ήταν και ο λόγος που ονειρευόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής. Για να μη μείνω ποτέ χωρίς μία μπάλα", αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ντελ Πιέρο φέρνοντας στη μνήμη του εκείνες τις αρκετά μακρινές αλλά πάντα γλυκιές και τρυφερές παιδικές θύμησες.
Η πρώτη ομάδα στην οποία αγωνίστηκε ο Ντελ Πιέρο μαθαίνοντας τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου ήταν η ομάδα της περιοχής του, Σαν Βεντεμιάνο. Το... κλου στην όλη υπόθεση είναι πως τον είχε συνοδεύσει μέχρι το γήπεδο για να κάνει την εγγραφή του στην ομάδα η μητέρα του που είχε απηυδήσει με τον κανακάρη της να είναι συνεχώς με μία μπάλα στα πόδια μέσα στο σπίτι και να καταστρέφει βάζα, παράθυρα, έπιπλα και ό,τι άλλο υπήρχε διαθέσιμο εντός της οικείας!
Η σινιόρα Τζίνα είχε αποφασίσει και για την θέση στην οποία θα έπαιζε, ζητώντας από τον πρώτο προπονητή του Ουμπέρτο Πρέστια να του δώσει τα γάντια του τερματοφύλακα. Ήταν η θέση που κατά τη γνώμη της ο μικρός γιος της δεν θα έτρεχε, δεν θα ίδρωνε και -το σημαντικότερο για κάθε μάνα σε αυτό τον πλανήτη- δεν θα χτυπούσε!
"Eυτυχώς δεν την άκουσε χάρη και στις συμβουλές που του έδωσαν ο πατέρας μου και ο αδερφός μου. Ποιος ξέρει τι τερματοφύλακας θα είχα γίνει...", έχει δηλώσει για εκείνη την εποχή ο Ντελ Πιέρο, ο οποίος στα 8 του κιόλας χρόνια μπορούσε να φουσκώνει από υπερηφάνεια καθώς ήταν πια ένας πραγματικός ποδοσφαιριστής φορώντας τα ερυθρόλευκα της Σαν Βεντεμιάνο.
"Πολύ σύντομα ανακάλυψα τι σημαίνει να είσαι τραυματίας και να μην είσαι σε θέση να παίξεις, ακόμα και αν αυτό που έπαθα δεν είχε σχέση με το ποδόσφαιρο. Ήταν μία από τις πρώτες μου ημέρες στην τετάρτη τάξη του δημοτικού και οι γονείς μου είχαν δώσει την άδεια να πάω με ποδήλατο στο σχολείο.
Στο δρόμο της επιστροφής, ακριβώς μπροστά από το σπίτι μου έπρεπε να περάσω το δρόμο, τσέκαρα πως μπορούσα να διασχίσω το δρόμο με ασφάλεια αλλά τότε εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε ένα αμάξι και με χτύπησε. Χτύπησα το κεφάλι μου και ο γιατρός μου είπε να σταματήσω να παίζω για έναν χρόνο. Ήμουν όμως ξεροκέφαλος και η ανάρρωσή μου ήταν γρήγορη για να φτάσουμε στην 10η Νοεμβρίου 1987 που η ζωή μου πήρε μία νέα τροπή.
Τα τρία αστέρια του άνοιξαν το δρόμο...
Ένας σκάουτ της Πάντοβα, ο Βιτόριο Σκανταμπούρλο, έψαχνε για νέα ταλέντα και το όνομά μου κατέληξε στο μπλοκάκι του με τρία αστέρια δίπλα, η ηψηλότερη βαθμολογία που μπορούσε να πάρει κανείς. Ενημέρωσε το σύλλογο και στις 18 Αυγούστου του 1988 ο προπονητής της μελλοντικής μου ομάδας εμφανίστηκε στην πόρτα του σπιτιού μου".
Από εκεί λοιπόν ξεκίνησαν όλα για τον 13χρονο Αλεσάντρο, ο οποιός αναζητώντας την ποδοσφαιρική του Ιθάκη πορευόταν εντελώς μόνος του σε αυτό το ταξίδι, μακριά από την οικογένειά του (77 χιλιόμετρα χώριζαν το Σαν Βεντεμιάνο από την Πάντοβα) την οποία επισκεπόταν δύο-τρεις φορές το χρόνο και όποτε του το επέτρεπαν οι περιστάσεις.
Στις 15 Μαΐου του 1992 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Πάντοβα στη Serie B (στο στάδιο "Giovanni Celeste") κόντρα στη Μεσίνα και πανηγύρισε το πρώτο του γκολ ενώ έναν χρόνο αργότερα, στις 28 Ιουνίου 1993, είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να ζήσει τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής του: να υπογράψει συμβόλαιο (ζωής όπως αποδείχτηκε) με τη Γιουβέντους και να βάλει τα ασπρόμαυρα στη ζωή του...
"Βλέπεις πόσα τρόπαια έχουμε κατακτήσει; Ελπίζω να συνεισφέρεις στην περαιτέρω ανάπτυξη της Γιουβέντους", ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια Μπονιπέρτι στον Ντελ Πιέρο λίγο πέσουν οι υπογραφές χωρίς κανείς από τους δυο τους τότε να μπορεί να φανταστεί πόσο θα μεγάλωνε και θα "ψήλωνε" η βέκια σινιόρα στα 19 χρόνια (11 με την ιδιότητα του αρχηγού) συμπόρευσης με τον Ιταλό σούπερ σταρ.
Ο Ντελ Πιέρο ξεκίνησε αρχικά στην ομάδα τζούνιορ της Γιουβέντους και πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις στο πρωτάθλημα της Πριμαβέρα συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του τουρνουά του Βιαρέτζο, γεγονός που "υποχρέωσε" τους ανθρώπους του συλλόγου να τον προωθήσουν στην πρώτη ομάδα.
Το βάπτισμα του πυρός ήρθε στις 12 Σεπτεμβρίου 1993. Εκτός έδρας αγώνας με την Φότζα για την 4η αγωνιστική της Serie A και το σκορ στο 1-1 από τα τέρματα των Ρόι (63') και Ραβανέλι (68'), με τον Τζοβάνι Τραπατόνι να αποφασίζει στο 74ο λεπτό να αποσύρει τον Φαμπρίτσιο Ραβανέλι και να επιτρέψει σε έναν 18χρονο νεαρό να κάνει το ντεμπούτο του στην μεγάλη κατηγορία.
Επτά ημέρες αργότερα ήρθε και το πρώτο του γκολ με την ασπρόμαυρη φανέλα, απέναντι στη Ρετζίνα και μάλιστα στο "Ντέλε Άλπι" (μπήκε και πάλι αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο αντί του Ραβανέλι), σε μία ημέρα ξεχωριστή για αυτόν καθώς είχαν επέτειο γάμου οι γονείς του. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσε να τους προσφέρει...
Λίγους μήνες αργότερα κατάφερε σε ηλικία μόλις 19 χρόνων να πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο: την πρώτη του τριπλέτα με τη φανέλα της Γιουβέντους στον εντός έδρας αγώνα πρωταθλήματος με την Πάρμα που έληξε με το ευρό 4-0 για τους Τορινέζους (20 Μαρτίου 1994).
Όσο για τον απολογισμό της πρώτης του σεζόν με τη φανέλα της Γιουβέντους, ο Ντελ Πιέρο θυμάται: "Έκανα προπονήσεις με την πρώτη ομάδα όμως πολλες φορές έπαιζα τις Κυριακές με την ομάδα των Νέων. Παρόλα αυτά τελείωσα την πρώτη χρονιά με 11 συμμετοχές και 5 γκολ, τα τρία μάλιστα από αυτά απέναντι στην Πάρμα του Νέβιο Σκάλα".
Την επόμενη σεόν (1994-95) ο Μαρτσέλο Λίπι (διάδοχος του Τραπατόνι) προβίβασε τον Ντελ Πιέρο στην πρώτη ομάδα και εκεί ξεκίνησε να παίζει ως τέταρτος κατά σειρά επιθετικός πίσω από την πανίσχυρη επιθετική τριπλέτα που σχημάτιζαν οι Ρομπέρτο Μπάτζο, Τζανλούκα Βιάλι και Φαμπρίτσιο Ραβανέλι. Τα 8 τέρματα που σημείωσε σε σύνολο 29 αγώνων φανέρωναν σε όλους πως οι "μπιανκονέρι" είχαν πετύχει διάνα με την απόκτησή του λίγα χρόνια νωρίτερα, αρπάζοντας μέσα από τα χέρια αρκετών μνηστήρων ένα από τα πλέον υποσχόμενα ταλέντα του calcio.
Από αυτά τα 8 γκολ υπήρχε μάλιστα και αυτό κόντρα στη Φιορεντίνα, ένα από τα ωραιότερα και συνάμα από τα σημαντικότερα στην τεράστια καριέρα του. Και αυτό γιατί σε έναν αγώνα-κλειδί για την κατάκτηση του σκουντέτο (του πρώτου μετά το 1986 που συνδυάστηκε μάλιστα και με την επιτυχία στον τελικό του Coppa Italia απέναντι στην Πάρμα) η Γιουβέντους είχε βρεθεί να χάνει με 2-0 στο "Ντέλε Άλπι" από τη Φιορεντίνα του Μπατιστούτα, με τον Βιάλι να φέρνει το ματς στα ίσα και τον Ντελ Πιέρο να υπογράφει την ολική ανατροπή με ένα εκπληκτικό μονοκόμματο σουτ στην κίνηση από πλάγια θέση μέσα στην αντίπαλη περιοχή.
Οι ευθύνες που είχε να επωμιστεί ο Ντελ Πιέρο αυξήθηκαν κατά πολύ στην τρίτη του χρονιά στη Γιουβέντους μετά την αποχώρηση του "θεϊκού κοτσιδάκια" του ιταλικού ποδοσφαίρου, Ρομπέρτο Μπάτζο, με προορισμό τη Μίλαν ("πάντα διαφωνούσα με όσους έλεγαν ότι εγώ και αυτός δεν ταιριάζαμε, για μένα ο Μπάτζο ήταν πάντα ένα πρότυπο και ήταν τιμή μου που πήρα τη θέση του και τον αριθμό της φανέλας του", έχει δηλώσει σχετικά), ωστόσο στα 21 του χρόνια φαινόταν πανέτοιμος όχι μόνο να πρωταγωνιστήσει αλλά να ηγηθεί...
Στο πρωτάθλημα οι Τορινέζοι έχασαν από νωρίς το τρένο του τίτλου, όμως με μπροστάρη τον Ντελ Πιέρο το ευρωπαϊκό τους ταξίδι δεν είχε τελειωμό. Τα υπέροχα γκολ του στη φάση των ομίλων του Champions League κόντρα σε Ρέιντζερς και Στεάουα, με την θαυμάσια κίνηση από τα αριστερά και το συστημένο δεξί πλασέ εκτός περιοχής έκαναν το γύρο της Ευρώπης (τα γκολ αυτά είχαν γίνει σήμα-κατατεθέν του και για αυτό άλλωστε πήραν την ονομασία "γκολ αλά Ντελ Πιέρο"), η Ρεάλ Μαδρίτης έπεσε θύμα της μαεστρίας του στις εκτελέσεις φάουλ στα νοκ-άουτ παιχνίδια και ο τελικός στη Ρώμη με αντίπαλο τον πρωταθλητή Ευρώπης Άγιαξ ήταν γεγονός, όπως και το 2ο Πρωταθλητριών στην ιστορία του συλλόγου.
Ασταμάτητη η αρμάδα του Μαρτσέλο Λίπι
"Το μοναδικό όνειρο για εμάς και τους οπαδούς μας ήταν να κατακτήσουμε το Champions League. Αυτό πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαΐου 1996 στη Ρώμη, σε μία από αυτές τις βραδιές που μοιάζουν μοναδικές και ανεπανάληπτες στη ζωή κάποιου, γιατί είναι απίθανο να βρει περισσότερη ευτυχία", επισημαίνει για εκείνο το ματς ο Ντελ Πιέρο.
Η σεζόν 1996-97 επέφερε κοσμογονικές αλλαγές στο ρόστερ της Γιουβέντους, με τον Ντελ Πιέρο να αποχαιρετάει τους Βιάλι και Ραβανέλι που επέλεξαν να συνεχίσουν την καριέρα τους σε άλλες ποδοσφαιρικές πολιτείες και να καλωσορίζει τα νέα μεγάλα μεταγραφικά αποκτήματα της ομάδας: Ζιντάν, Βιέρι, Μπόκσιτς και Αμορούζο. Παρά την άφιξη όμως αρκετών νέων προσώπων, ο "Μεγαλέξανδρος" ήταν εκείνος που εξακολουθούσε να κρατάει γερά τη μπαγκέτα του μαέστρου και οι επιτυχίες έρχονταν η μία μετά την άλλη.
Η αρχή έγινε με την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου στο Τόκιο, όπου έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στον μεγάλο τελικό πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ στον αγώνα κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ. Έναν μήνα αργότερα ήρθε η κατάκτηση του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν ενώ το επιστέγασμα εκείνης της εξαιρετικής σεζόν για τον Ντελ Πιέρο (8 γκολ σε 22 συμμετοχές στη Serie A) ήταν η κατάκτηση του σκουντέτο.
Εκείνη την εποχή ο Μαρτσέλο Λίπι δεν χρησιμοποιούσε τον Ντελ Πιέρο στη γραμμή κρούσης αλλά σε έναν ελεύθερο ρόλο οργανωτή πίσω από τους δύο κυνηγούς (οι Ιταλοί εχουν ονομάσει αυτή τη θέση trequartista), με τη συνεργασία του με τον "εγκέφαλο" στο χώρο του κέντρου Ζιντάν αλλά και τον "εκτελεστή" Φιλίπο Ιντσάγκι να είναι αρμονική και έτσι η Γιουβέντους να παρουσιάζεται δολοφονικά αποτελεσματική στην επίθεση...
Το τέλος εκείνης της σεζόν βρήκε τη Γιουβέντους να πανηγυρίζει την κατάκτηση του 3ου πρωταθλήματος την τελευταία τετραετία και να φτάνει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε τελικό Champions League, εκεί όμως που το γκολ του Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς επέτρεψε στη Ρεάλ Μαδρίτης να επιστρέψει στον ευρωπαϊκό θρόνο μετά από 32 χρόνια και καταδίκασε τους "μπιανκονέρι" σε δεύτερο σερί χαμένο τελικό μετά από εκείνον με τη Ντόρτμουντ.
"Ήμασταν στην κορυφή της βαθμολογίας μόνοι μας και οδεύαμε σε μία νίκη κόντρα στην Ουντινέζε. Το παιχνίδι είχε σχεδόν τελειώσει. Ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να τρέξω και να κυνηγήσω εκείνη τη μπάλα. Πήγαινε άουτ και από τη στιγμή που ήμουν μπλοκαρισμένος, ακόμα και αν είχα προλάβει τη μπάλα, δεν είχα καμία πιθανότητα να σκοράρω.
Ήταν μία περιττή προσπάθεια που πλήρωσα ακριβά: το αριστερό γόνατο είχε σπάσει. Αντιληφθηκα αμέσως ότι δεν ήταν κάτι παίξε γέλασε αλλά κάτι πολύ σοβαρό. Ο πόνος ήταν αφόρητος και σαν μην έφτανε αυτό για μένα, ακριβώς τη στιγμή που αποχωρούσα από το γήπεδο, η Ουντινέζε ισοφάρισε και η Φιορεντίνα μας έφτανε στην πρώτη θέση.
Παρά τους αμέτρητους τραυματισμούς στο παρελθόν, συνήθεις για όλους τους ποδοσφαιριστές, εγώ από την πρώτη στιγμή ονόμασα αυτό που συνέβη στο Ούντινε "Ο τραυματισμός", σαν να είναι μοναδικός. Εξαιτίας αυτής της στιγμής ρίσκαρα την καριέρα μου και αυτός ο τραυματισμός χώρισε την αθλητική ζωή μου στο πριν και στο μετά τον τραυματισμό... Έπρεπε να προετοιμαστώ για κάτι σαν δεύτερη καριέρα η οποία εξελίχτηκε, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα καλύτερη από την πρώτη", θυμάται για εκείνη την πολύ κρίσιμη καμπή της καριέρας του ο "Πιντουρίκιο".
Μαζί με τον Ντελ Πιέρο "πόνεσαν" και οι Τορινέζοι τη σεζόν 1998-99 καθώς ουδέποτε μπόρεσαν να αναπληρώσουν το κενό του και από την κορυφή που είχαν καλομάθει τους φίλους τους κατρακύλησαν στην 6η θέση της βαθμολογίας στο φινάλε της σεζόν.
Το καλοκαίρι του 1999 ήταν ιδανικό για αυτόν καθώς στα τέλη Ιουνίου συμφώνησε για άλλα πέντε χρόνια με τη Γιουβέντους (υπογράφοντας μάλιστα ένα ηγεμονικό συμβόλαιο με ετήσιες απολαβές σχεδόν 10.000.000 ευρώ που τον έκανε τότε τον πιο ακριβοπληρωμένο στον κόσμο), ενώ κατάφερε να επιστρέψει στα γήπεδα τον Αύγουστο μετά από απουσία 10 μηνών και να στείλει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως ανυπομονεί για νέες ποδοσφαιρικές προκλήσεις.
Η σεζόν 1999-2000 φάνταζε οριακή για την καριέρα του καθώς όλοι περίμεναν να δουν αν θα μπορούσε να επανέλθει στην εξαιρετική φόρμα που ήταν προ τραυματισμού, με τον ίδιο πάντως να δουλεύει ακόμα πιο σκληρά και να ανταμείβεται πάνω στο χορτάρι. Σκόραρε συνολικά 15 γκολ σε πρωτάθλημα και Ευρώπη (είχε "8 στα 8" εύστοχα πέναλτι) ενώ ήταν και ο κορυφαίος σε ασίστ παίκτης των Τορινέζων αγωνιζόμενος στο χώρο του κέντρου και όχι κόντά στην αντίπαλη περιοχή.
"Όταν σκέφτομαι τη βροχή, θυμάμαι την Περούτζα", ομολογεί
Τι άλλο έχει να θυμάται από την ιδιαίτερη εκείνη σεζόν (πρώτη μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στο "Φρίουλι") ο Ντελ Πιέρο; Μα φυσικά το ότι ήταν ο μοναδικός παίκτης της Γιουβέντους που έπαιξε και στα 34 ματς πρωταθλήματος καθώς και το άγριο ποδοσφαιρικό θρίλερ που έζησε την τελευταία αγωνιστική στο "Ρενάτο Κούρι" όπου η ομάδα του Κάρλο Αντσελότι (στον πάγκο από τον Φεβρουάριο του 1999) έχασε με 1-0 από την Περούτζα σε ματς που διεξήχθη υπό καταρακτώδη βροχή σε έναν αγωνιστικό χώρο-βούρκο και μαζί έχασε και τον τίτλο του 2000 από τη Λάτσιο.
Η καλή σεζόν που πραγματοποίησε με τη "βέκια σινιόρα" έκανε τον Ντελ Πιέρο να πιστέψει ότι είχε έρθει η στιγμή για να λάμψει το άστρο του και με την ατζούρα φανέλα όμως η κακοτυχία που τον συνόδευε στις διεθνείς διοργανώσεις δεν τον εγκατέλειψε ούτε στο Euro 2000. Καθόλη τη διάρκεια της διοργάνωσης το φίλαθλο κοινό της Ιταλίας ζούσε με το δίλημμα "Ντελ Πιέρο ή Τότι" για τη θέση του "δεκαριού" (ό,τι δηλαδή είχε συμβεί και στο Μουντιάλ του 1998 με τους Ντελ Πιέρο και Μπάτζο να συναγωνίζονται για μία θέση), με την τύχη να κάνει άσχημα καπρίτσια στον "Πιντουρίκιο" στον μεγάλο τελικό κόντρα στους παγκόσμιους πρωταθλητές Γάλλους.
"Κατέληξα στο έδαφος με τα χέρια στο πρόσωπό μου την ώρα που σκεφτόμουν τις ευκαιρίες που είχα χάσει. Μόνο τον εαυτό μου κατηγορούσα στο τέλος του αγώνα", έχει δηλώσει για την αποφράδα εκείνη βραδιά ο Ντελ Πιέρο, ο οποίος είχε γίνει ξαφνικά αποδιοπομπαίος τράγος για πολύ κόσμο (οι αφορισμοί και τα αναθέματα δεν είναι ελληνικό φαινόμενο βλέπετε) και χρειάστηκε να φτάσει μέχρι την... Πολυνησία προκειμένου να βρει τη γαλήνη και ηρεμία που χρειαζόταν για να επιστρέψει πιο δυνατός και αποφασισμένος.
Το ξεκίνημα της σεζόν 2000-01 βρήκε τον Ντελ Πιέρο να κάνει καλά παιχνίδια (σκόραρε μάλιστα με θεαματικό τρόπο στην πρεμιέρα κόντρα στη Νάπολι) και σιγά σιγά να ξορκίζει το φάντασμα του Ρότερνταμ, ωστόσο ο Φλεβάρης του 2011 έφερε πολύ άσχημα μαντάτα που θα δοκίμαζαν τις ψυχικές αντοχές του.
Για την ακρίβεια η επιστροφή στην κορυφή ήρθε τη σεζόν 2001-02 όπου η "βέκια σινιόρα" είχε προχωρήσει σε αρκετές αλλαγές. Ο Φιλίπο Ιντσάγκι είχε δώσει τη θέση του στον Νταβίντ Τρεζεγκέ, ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε μετακομίσει στη Μαδρίτη για λογαριασμό της Ρεάλ και οι Μπουφόν, Νέντβεντ και Τουράμ ήταν τα νέα πρόσωπα στο Τορίνο.
Ο παίκτης με τον οποίο "κόλλησε" αμέσως ήταν ο Τρεζεγκέ και αυτό φανηκε από τα 40 γκολ που πέτυχαν μαζί στο πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν (16 ο Ιταλός και 24 ο Γάλλος), με την ημερομηνία που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη όλων των "μπιανκονέρι" να είναι φυσικά αυτή της 5ης Μαΐου του 2002.
Η Γιουβέντους μπήκε στο φίνις έχοντας έναν βαθμό λιγότερο από την Ίντερ αλλά αυτή τη φορά ήταν η δική της σειρά να πιει νερό από τη βρύση: την ώρα που οι Μιλανέζοι "αυτοκτονούσαν" στη Ρώμη μπροστά σε 45.000 οπαδούς τους χάνοντας με 4-2 από την αδιάφορη βαθμολογικά Λάτσιο, ο Ντελ Πιέρο και ο Τρεζεγκέ πετύχαιναν έκαστος από ένα γκολ στο "Φρίουλι" (2-0 την Ουντινέζε) και υπέγραφαν το πρώτο πρωτάθλημα της Γιούβε μετά το 1998.
Μετά από την εντυπωσιακή του σεζόν σε συλλογικό επίπεδο είχε ανοίξει η όρεξη του "Πιντουρίκιο" ενόψει της 2ης συμμετοχής του με την εθνική Ιταλίας σε τελική φάση Μουντιάλ, όμως οι έντονες συγκινήσεις που λαχταρούσε να ζήσει και με τη "σκουάντρα ατζούρα" δεν ήρθαν ούτε στα γήπεδα της Άπω Ανατολής.
Κόντρα στο Μεξικό πέτυχε το πρώτο του γκολ σε τελικά Μουντιάλ και άνοιξε την πόρτα για τους "16" αλλά εκεί η σούπερ εχθρική διαιτησία στο νοκ-άουτ ματς με τη Νότια Κορέα τον υποχρέωσε να αποχαιρετήσει πρόωρα και εκείνο το όνειρο για μία μεγάλη διάκριση φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο.
Στις 24 Ιανουαρίου 2003 ο Ντελ Πιέρο αισθάνθηκε σαν να χάνει για δεύτερη φορά τον πατέρα του στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Τζάνι Ανιέλι (διάσημος με το προσωνύμιο "L'avvocato"), του ιδιοκτήτη της Γιουβέντους με τον οποίο είχε μία ιδιαίτερη σχέση από το ξεκίνημα της καριέρας του στην "βέκια σινιόρα" το 1993.
Δύο ημέρες μετά την κηδεία ο "Πιντουρίκιο" (προσωνύμιο που ο ίδιος ο Ανιέλι του έβγαλε για τα γκολ-ζωγραφιές που πετύχαινε, εμπνευσμένος από τον μεγάλο ζωγράφο της περιόδου της Αναγέννησης) σημείωσε ένα φανταστικό γκολ κόντρα στην Πιατσέντσα και το αφιέρωσε στον άνθρωπο που τον πίστεψε από την πρώτη στιγμή ενώ το φινάλε της σεζόν 2002-03 τον βρήκε να έχει πετύχει 16 τέρματα και να οδηγεί τη Γιουβέντους σε δεύτερο σερί σκουντέτο.
Η κατάρα των τελικών του CL χτύπησε ξανά...
Την ίδια ώρα όμως του έμεινε και μία πικρή γεύση στο στόμα αφού στον 4ο τελικό Champions League στην καριέρα του στη Γιουβέντους γνώριζε την τρίτη του ήττα. Στον "ιταλικό εμφύλιο" με τη Μίλαν που έλαβε χώρα στο "Ολντ Τράφορντ" -πρώτος στην ιστορία που δεν είχε γκολ σε κανονική διάρκεια και παράταση- ο Ντελ Πιέρο ήταν ψύχραιμος στη ρωσική ρουλέτα των πέναλτι όχι όμως και οι Τρεζεγκέ, Σαλαγέτα και Μοντέρο, με αποτέλεσμα το βαρύτιμο τρόπαιο να πάει στο Μιλάνο διά... ποδός Αντρέι Σεβτσένκο.
Τρεις μήνες αργότερα η Γιουβέντους πήρε μία άτυπη ρεβάνς για τον χαμένο τελικό στο Μάντσεστερ καθώς νίκησε τη Μίλαν στο "Giant Stadium" της Νέας Υόρκης (πάλι στα πέναλτι κρίθηκε και αυτό το τρόπαιο μεταξύ των δύο ομάδων) και κατέκτησε το ιταλικό Σούπερ Καπ, το άσχημο όμως για τον Ντελ Πιέρο και τους συμπαίκτες του ήταν πως ο τίτλος αυτός ήταν και ο μοναδικός που θα έπαιρναν εκείνη τη σεζόν.
Ύστερα από δύο χρόνια τορινέζικης κυριαρχίας με τον Μαρτσέλο Λίπι στο τιμόνι, το σκουντέτο πήγε στα χέρια της Μίλαν, ενώ ο αποκλεισμός της Ιταλίας στη φάση των ομίλων του Euro 2004 (με το διασημότερο 2-2 στην ιστορία του ποδοσφαίρου μεταξύ Δανίας και Σουηδίας) έφερε ντόμινο εξελίξεων. Ο Τραπατόνι αποχώρησε από την εθνική ομάδα της χώρας του, ο Λίπι πήρε τη σκυτάλη, και ο Φάμπιο Καπέλο άφηνε μετά από μία πενταετία τη Ρόμα για να καθήσει στον πάγκο της Γιουβέντους.
Το καλοκαίρι του 2005 δεν είχε κάποια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση για να "απασχολήσει" τον Ντελ Πιέρο και έτσι στις 12 Ιουνίου ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με την αγαπημένη του (μαζί από το 1999) Σόνια Αμορούζο, με το μυστήριο να λαμβάνει χώρα σε μία μικρή εκκλησία στους πρόποδες του Τορίνου μπροστά σε 20 μόνο καλεσμένους και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. "Αποφασίσαμε να είμαστε απόλυτα διακριτικοί, όχι επειδή θέλαμε να αφήσουμε εκτός κάποιους αλλά επειδή θέλαμε να έχουμε αυτή τη στιγμή μόνο και αποκλειστικά για μας. Και έτσι ακριβώς έγινε", αναφέρει για τον γάμο του ο -σεμνός και ταπεινός και εκτός γηπέδων- Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.
Η δεύτερη σεζόν του Καπέλο στην τεχνική ηγεσία (2005-06) βρήκε τον Ντελ Πιέρο να αποτελεί την 4η κατά σειρά επιλογή για τη γραμμή κρούσης πίσω από τους Τρεζεγκέ, Ιμπραχίμοβιτς και Μούτου, αλλά ακόμα και στα 30λεπτα που του αναλογούσαν φρόντιζε να αποδεικνύει για ποιο λόγο θεωρούταν σύμβολο και σημαία για όλους τους οπαδούς της Γιούβε.
"Είμαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχει κανένας λόγος για να το κρύβω. Το να φτάνεις και να ξεπερνάς παίκτες που έχουν γράψει την ιστορία αυτής της ομάδας συνιστά λόγο για τον οποίο μπορώ να είμαι υπερήφανος.
Ποτέ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στα νούμερα και τα ρεκόρ κατά τη διάρκεια της καριέρας μου όλα αυτά τα χρόνια. Φέτος άρχισε ο κόσμος να κάνει λόγο για το ρεκόρ και είναι πολύ ευχάριστο που τα κατάφερα τελικά.
Αισθάνομαι σε τρομερή φόρμα και είμαι έτοιμος για νέες προκλήσεις. Για μένα ήταν απλά ένας ακόμα γύρος στην κούρσα που έχει ακόμη πολύ δρόμο μέχρι να ολοκληρωθεί".
Λίγους μήνες αργότερα αυτά τα λόγια (μετά την κατάρριψη του ρεκόρ του Μπονιπέρτι) αποδείχτηκαν απολύτως προφητικά, με τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να σκαρφαλώνει στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ φορώντας τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας. Μετά από 3 συμμετοχές σε τελικές φάσεις Euro και 2 σε τελικά Μουντιάλ είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τον Ιταλό άσο να ζήσει κάτι το μοναδικό, το ασύγκριτο, το ανεπανάληπτο: να αναδειχτεί παγκόσμιος πρωταθλητής ράβοντας το τέταρτο αστέρι στην πολύ βαριά φανέλα της εθνικής Ιταλίας.
Η προσφορά του δε, ήταν άκρως σημαντική. Στον ημιτελικό κόντρα στους οικοδεσπότες Γερμανούς πέρασε ως αλλαγή και διαμόρφωσε το τελικό 2-0 για την "σκουάντρα ατζούρα" με υπέροχη λόμπα στις καθυστερήσεις του αγώναενώ στον τελικό ευστόχησε στο τέταρτο κατά σειρά πέναλτι (μετά τους Πίρλο, Ματεράτσι και Ντε Ρόσι) λίγα λεπτά πριν ο Φάμπιο Γκρόσο γράψει το τελικό 5-4 και δώσει το έναυσμα για ουρανομήκεις πανηγυρισμούς σε μία χώρα που λατρεύει παθολογικά το ποδόσφαιρο.
Το παιδικό του όνειρο, να ανέβει στην κορυφή του κόσμου, είχε γίνει πραγματικότητα όμως το ίδιο καλοκαίρι βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ, με την Γιουβέντους να είναι κατηγορούμενη για εμπλοκή στο σκάνδαλο Calciopoli και λίγα μόλις 24ώρα μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ να ακούει την τιμωρία της: υποβιβασμός στην δεύτερη κατηγορία και αφαίρεση των δύο τελευταίων πρωταθλημάτων (αυτό του 2005 παραμένει χωρίς κάτοχο ενώ αυτό του 2006 απονεμήθηκε στα χαρτιά στην Ίντερ). Στα 31 του χρόνια ο Ντελ Πιέρο ήταν έτοιμος να ανέβει έναν γολγοθά που δεν ήταν άλλος από το να παίξει στη Serie B...
"Δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ τι θα είχε συμβεί το καλοκαίρι του 2006. Συνέβη όμως, ήταν αληθινό και πραγματικό και βρέθηκα ξαφνικά χωρίς σκουντέτο καθώς μου το πήραν, με το τρόπαιο του Μουντιάλ στα χέρια μου και το άγχος ενός αβέβαιου μέλλοντος για την ομάδα μου η οποιά κινδύνευε ακόμα και με υποβιβασμό στην Serie C!
Από την κορυφή του κόσμου στη Serie B
Στο τέλος ξύπνησα ανάμεσα στο όνειρο και στον εφιάλτη, όντας σίγουρος για ένα μόνο πράγμα: ήμουν ήδη εκεί και θα παρέμενα, ότιδήποτε και αν συνέβαινε. Μετά τη νίκη μας στο Μουντιάλ έμαθα κατά τη διάρκεια των διακοπών μου πως η Γιουβέντους τιμωρήθηκε με υποβιβασμό στη Serie B και αφαίρεση 30 πόντων. Ήταν κάτι το τρελό", σχολίαζει αναφορικά με εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι για την οικογένεια της Γιουβέντους ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και προσθέτει:
"Τελικά μειώθηκε η ποινή αφαίρεσης βαθμών στους 9 και επιτέλους ήταν ξεκάθαρη η μοίρα μας. Το να κλαίμε πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα δεν ωφελούσε σε τίποτα και στο μυαλό μου σκεφτόμουν ήδη τη στιγμή που θα λέγαμε: "Ok, είμαστε πίσω στη Serie A".
Ουσιαστικά εκείνο το πρωτάθλημα ήταν ένα είδος πραγματικής επιστροφής στις ρίζες του ποδοσφαίρου. Ξεκίνησα να εκτιμώ τις συνεχείς προπονήσεις, χωρίς την κουβέντα για μεταγραφές μέσα στην εβδομάδα, προσεκτική προετοιμασία για ένα μόνο ματς την εβδομάδα, και ελεύθερες Κυριακές, επειδή στη Serie B παίζεις πάντα απόγευμα Σαββάτου.
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2006 ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ήταν έτοιμος για το πρώτο του ματς στη Serie B με τη φανέλα της Γιουβέντους στην έδρα της Ρίμινι: ήταν κάτι σαν deja vu μιας που είχαν περάσει 14 χρόνια από το τελευταίο του παιχνίδι σε εκείνη την κατηγορία με την Πάντοβα όμως υπήρχαν τρεις σημαντικές διαφορές, η ασπρόμαυρη φανέλα, το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο χέρι και η φανέλα με το 10 στην πλάτη.
Έχοντας ακράδαντη πίστη στις δυνάμεις τους οι παίκτες της Γιουβέντους έμοιαζαν με... φαντάρους που μετρούσαν αντίστροφα τις ημέρες της "απόλυσής τους" από τη Serie B και στις 19 Μαΐου 2007 γιόρτασαν με την ψυχή τους κόντρα στην Αρέτσο το comeback. Όσο για τον κορυφαίο εκείνης της ιδιαίτερης σεζόν δεν χρειάζεται ρώτημα: ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο όχι μόνο δεν σνόμπαρε τη Serie B έχοντας νωπές ακόμα τις δάφνες από την κατάκτηση του Μουντιάλ αλλά ήταν και ο κορυφαίος σκόρερ στην κατηγορία με 20 γκολ. Πραγματικός Μέγας... Αλέξανδρος.
Η σεζόν 2008-09 ήταν ακόμα καλύτερη τόσο για τη Γιουβέντους όσο και για τον ίδιο. Η "βέκια σινιόρα" άφησε πίσω τη Μίλαν (λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων) και πλασαρίστηκε δεύτερη στη βαθμολογία, ενώ ο Ντελ Πιέρο ανάγκασε την Ευρώπη να υποκλιθεί στην ποδοσφαιρική του στόφα με τα υπέροχα γκολ που πέτυχε κόντρα σε Ζενίτ και Ρεάλ Μαδρίτης.
Highlight φυσικά της σεζόν ήταν η ολοκληρωτική του εμφάνιση στη Μαδρίτη και τα δύο του γκολ κόντρα στη Ρεάλ(το ένα μάλιστα με αριστοτεχνική εκτέλεση φάουλ που άφησε άγαλμα τον Κασίγιας), που υποχρέωσαν το κοινό του "Σαντιαγο Μπερναμπέου" να τον φιλοδωρήσει με ένα συγκλονιστικό standing ovation τη στιγμή που έγινε αλλαγή.
Οι μεγάλες στιγμές με την ασπρόμαυρη φανέλα δεν είχαν όμως τελειώσει για την υπερήφανη σημαία της "βέκια σινιόρα": στις 14 Φεβρουαρίου 2010 συμπλήρωσε 445 συμμετοχές στη Serie A με τη Γιουβέντους και έγινε ο απόλυτος ρέκορντμαν στην ιστορία του συλλόγου, στις 30 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου έφτασε τα 179 γκολ στη Serie A και ανέβηκε στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών για τη Γιουβέντους, αφήνοντας στην 2η θέση τον θρυλικό Μπονιπέρτι, ενώ στις 5 Φεβρουαρίου του 2011 ξεπέρασε τον Μπονιπέρτι και όσον αφορά στις συνολικές συμμετοχές του με τα ασπρόμαυρα χρώματα.
Και φτάσαμε στον Οκτώβριο του 2011 όπου η διοίκηση της Γιουβέντους ανακοίνωσε επίσημα πως η σεζόν 2011-12 (πρώτη του Αντόνιο Κόντε στον πάγκο της) θα ήταν η τελευταία του Ντελ Πιέρο στο σύλλογο καθώς είχε παρθεί η απόφαση να μην του ανανεωθεί το συμβόλαιο. Στην 19η και τελευταία του σεζόν στους Τορινέζους ο "Πιντουρίκιο" περιορίστηκε σε ελάχιστες εμφανίσεις ως αλλαγή, με το πρώτο του γκολ στο νεότευκτο "Juventus Stadium" να είναι απέναντι στη Ρόμα για τα προημιτελικά του Coppa Italia (24 Ιανουαρίου 2012) και το πρώτο του γκολ στη Serie A εκείνης της σεζόν να έρχεται στο νικηφόρο ντέρμπι με την Ίντερ (25 Μαρτίου).
Η μέρα που δάκρυσε η ασπρόμαυρη πλευρά του Τορίνου ήταν η 13η Μαΐου του 2012, με τον Ντελ Πιέρο να φοράει για τη φανέλα της Γιουβέντους για 704η φορά στην καριέρα του και τελευταία σε αγώνα της Serie A. Αντίπαλος ήταν η Αταλάντα στο ματς της τελευταίας αγωνιστικής που ήταν γιορτινό για την πρωταθλήτρια (και αήττητη) ομάδα του Κόντε και ο 37χρονος τότε άσος δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το... πάρτι. Ξεκίνησε βασικός, στο 27ο λεπτό πέτυχε το τελευταίο γκολ της καριέρας του με την ασπρόμαυρη φανέλα κάνοντας το 2-0 κόντρα στους "μπεργκαμάσκι" με σουτ μέσα από την περιοχή και στο 59ο λεπτό έριξε τίτλους... τέλους δίνοντας τη θέση του στον Μίρκο Βούτσινιτς και γνωρίζοντας την αποθέωση από παίκτες και οπαδούς.
Όπως είπε ο ίδιος για αυτή την τελευταία ποδοσφαιρική του παράσταση στο σπίτι του: "Τίποτα, και το εννοώ, δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα στο Juventus Stadium. Τα πάντα ήταν εκεί και μπορώ να προσπαθώ να το εξηγώ για τα επόμενα 40 χρόνια χωρίς να βρω τις σωστές λέξεις. Είναι όλα μέσα στην καρδιά μου και θα παραμείνουν εκεί για το υπόλοιπο της ζωής μου".
Αντίο στο μέρος του μεγάλου θριάμβου
Το τελευταίο του παιχνίδι για λογαριασμό της "βέκια σινιόρα" δεν συνοδεύτηκε από επιτυχημένο αποτέλεσμα καθώς ήρθε η ήττα στον τελικό του Coppa Italia με 3-1 από τη Νάπολι, με τον ίδιο πάντως να κερδίζει το καθολικό χειροκρότημα της εξέδρας από "μπιανκονέρι" και "παρτενοπέι" τιφόζι, τη στιγμή της αποχώρησής του από τον αγωνιστικό χώρο. Στο μέρος όπου 16 χρόνια νωρίτερα σήκωνε στον αέρα το Champions League με τη Γιούβε, έλεγε το δικό του μοναδικό arrivederci στους εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο.
Η πρόταση που του έκανε η Γιουβέντους να αποσύρει τη φανέλα με το Νο 10 προς τιμήν του δεν έγινε αποδεκτή από τον ίδιο λέγοντας χαρακτηριστικά πως "θέλω κάθε παιδί να συνεχίσει να ονειρεύεται ότι κάποια ημέρα θα φορέσει αυτή τη φανέλα", ενώ στις 30 Ιουνίου, την τελευταία ημέρα του συμβολαίου του, φρόντισε να ευχαριστήσει τους οπαδούς της Γιουβέντους για τα όσα μοιράστηκαν μαζί για 19 ολόκληρα χρόνια.
"Πάνω απ'όλα αυτό που απομένει είναι οι οπαδοί, εσείς είστε η Γιουβέντους. Αυτή τη φανέλα που αγάπησα και πάντα θα την αγαπώ, αυτή που λαχτάρησα και σεβάστηκα... Από την 1η Ιουλίου του 2012 δεν θα είμαι πια παίκτης της Γιουβέντους, αλλά θα είμαι για πάντα ένας από σας. Τώρα ξεκινάει μία νέα περιπέτεια για μένα και έχω τα ίδια κίνητρα όπως και πριν από 19 καλοκαίρια".
Σε αυτά τα δύο χρόνια που έμεινε εκεί ο Ιταλός σούπερ σταρ δικαιολόγησε και με το παραπάνω τόσο το... παντεσπάνι του όσο και τον τεράστιο ντόρο που προκάλεσε η έλευσή του στην A-League. Επαγγελματίας 100%, χάρισε πολλές όμορφες και συλλεκτικές ποδοσφαιρικές στιγμές στους οπαδούς της Σίντνεϊ (τη δεύτερη σεζόν του δόθηκε το περιβραχιόνιο του καπιτάνο) ενώ σε σύνολο 48 αγώνων βρήκε 24 φορές το δρόμο προς τα δίχτυα (1 γκολ ανά 2 ματς).
Τον περασμένο Αύγουστο βίωσε μία ακόμα από εκείνες τις απερίγραπτες στιγμές που θα τον συνοδεύουν για πάντα, καθώς ήταν ο αρχηγός μίας ομάδας επιλέκτων του αυστραλιανού πρωταθλήματος που τέθηκε αντιμέτωπη στην πόλη του Σίντνεϊ με την μεγάλη του αγάπη, τη Γιουβέντους.
Το ματς αυτό τίμησαν με την παρουσία τους περίπου 60.000 θεατές (νικήτρια ήταν η Γιουβέντους με 3-2 πραγματοποιώντας ανατροπή στο φινάλε) που στο 63ο λεπτό σηκώθηκαν όλοι όρθιοι για χαρισουν ένα εντυπωσιακό standing ovation στον Ντελ Πιέρο τη στιγμή της αντικατάστασής του.
Το σημείο κλειδί για μένα ήταν που συνειδητοποίησα πως έπρεπε να ξεχωρίσω την έννοια "ποδοσφαιριστής" από την έννοια "παίκτης της Γιουβέντους". Δεν ήθελα καν να προσπαθήσω να ξαναζήσω την εξωπραγματική, μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία που είχα στο Τορίνο.
Όταν διάλεξα να πάω πρώτα στο Σίντνεϊ και μετά στο Δελχί αγκάλιασα ένα νέο μονοπάτι εντός και εκτός γηπέδων", υπογραμμίζει αναφορικά με τη μετά-Γιούβε εποχή για τον ίδιο, λίγο πριν κρεμάσει με κάθε επισημότητα τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Ένα είναι το σίγουρο: όταν θα το κάνει αυτό για να αφοσιωθεί ακόμα περισσότερο στην όμορφη οικογένειά του (τη γυναίκα του Σόνια και τα τρία του παιδιά, τον 7χρονο Τομπίας, την 5χρονη Δωροθέα και τον 4χρονη Σάσα) όσοι τον έχουν... προλάβει ηλικιακά θα πρέπει να αισθάνονται "ευλογημένοι" για τις φινετσάτες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις που τους εμφύτευσε ένας από τους πιο χαρισματικούς Ιταλούς παίκτες της (χρυσής) γενιάς του.
ΥΓ: "Είμαι υπερήφανος που είμαι Γιουβεντίνος, που είμαι μία "σημαία", όπως συχνά με αποκαλείτε, αλλά στην πραγματικότητα εγώ είμαι μόνο ένα μικρό μέρος μίας μεγάλης ασπρόμαυρης σημαίας, η οποία μεγαλώνει με το πέρασμα των χρόνων και εάν ο καθένας από σας κοιτάξει με προσοχή θα βρει γραμμένο και το δικό του όνομα...". Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να τα εκατοστήσεις.
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ
➜ 8 πρωταθλήματα Ιταλίας (1994–95, 1996–97, 1997–98, 2001–02, 2002–03, 2004–05, 2005–06 / τα δύο τελευταία σκουντέτι αφαιρέθηκαν από τη Γιουβέντους λόγω της εμπλοκής της στο σκάνδαλο Calciopoli)
➜ 1 Κύπελλο Ιταλίας (1994-95)
➜ 4 Σούπερ Καπ Ιταλίας (1995, 1997, 2002, 2003)
➜ 1 Champions League (1995-96)
➜ 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (1996)
➜ 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (1996)
➜ 1 πρωτάθλημα στη Serie B (2006-07)
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ
➜ 1 Παγκόσμιο Κύπελλο 2006
ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
➜ Κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών για τη Γιουβέντους με 290 γκολ (186 σε ανοιχτό παιχνίδι, 42 με εκτελέσεις φάουλ, 62 με χτυπήματα πέναλτι)
➜ Κορυφαίος σε συμμετοχές στην ιστορία της Γιουβέντους με 705 (48.363 λεπτά)
➜ Είναι μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζο στην 4η θέση της λίστας με τους κορυφαίους σκόρερ της εθνικής Ιταλίας, έχοντας πετύχει 27 γκολ (έχει 35 γκολ ο Λουίτζι Ρίβα, 33 ο Τζουζέπε Μεάτσα και 30 ο Σίλβιο Πιόλα).
➜ Είναι στην 9η θέση της λίστας με τους κορυφαίους σε συμμετοχές στην "σκουάντρα ατζούρα" έχοντας φορέσει 91 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο (βρίσκεται πίσω από Μπουφόν, Φ. Καναβάρο, Π. Μαλντίνι, Πίρλο, Τζοφ, Ντε Ρόσι, Τζαμπρότα και Φακέτι).
➜ Είναι τρίτος σε αριθμό παιχνιδιών στην ιστορία της Serie A, πίσω μόνο από Χαβιέρ Σανέτι και Φραντσέσκο Τότι.
✔ Έχει κατακτήσει δύο φορές το βραβειο για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς στην Ιταλία (1998, 2008)
✔ Είναι, μαζί με τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, πρώτος στη λίστα των παικτών με τα περισσότερα γκολ με εκτελέσεις φάουλ στην ιστορία της Serie A (43).
➜ Έχει κερδίσει δύο φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο Champions League (6 γκολ το 1995-96 και 10 γκολ το 1997-98).
✔ Έχει κερδίσει το 2006-07 τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie B (20 γκολ) και το 2007-08 τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie A (21 γκολ).
1 σχόλιο:
un solo un capitano.
Δημοσίευση σχολίου