Γεννημένος στην Ελλάδα, κάτοικος Πάτρας, αλλά καμία ελληνική ομάδα δεν έχει θέση στην καρδιά του. Τα χρώματα που αγαπάει είναι τα ασπρόμαυρα της Γιουβέντους!
Ο 42χρονος Δημήτρης Γκαερής είχε από πολύ μικρός την ευκαιρία, στην τραγική -κατά τ” άλλα- συγκυρία του Χέιζελ το 1985, να δει τη Γιουβέντους του Πλατινί να κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μέσα από μια τραγωδία γεννήθηκε η αγάπη της ζωής του, όπως χαρακτηριστικά λέει.
«Κανένας μας δεν το πανηγύρισε. Το σοκ ήταν μεγάλο. Τριάντα εννέα νεκροί σκεπασμένοι οι περισσότεροι με ασπρόμαυρες σημαίες βρίσκονταν ξαπλωμένοι στο ταρτάν του καταραμένου σταδίου. Μίσος. Μέσα από αυτό το μίσος γεννήθηκε η μεγαλύτερη αγάπη στη ζωή μου. Η Vecchia Signora!»
Η αρχή της μεγάλης αγάπης.
Καμία ελληνική ομάδα δεν τον συγκίνησε ποτέ. «Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιρόφιλος και το 1980 με πήγε να δω την Παναχαϊκή. Μια ομάδα που όμως δεν με κέρδισε, ίσως και λόγω χρωμάτων. Στις 29/5/85, στην μόλις δυο ημερών έγχρωμη τηλεόραση που αγοράσαμε, είδα τον τελικό στις Βρυξέλλες και κατάλαβα ποιά ομάδα θέλω να υποστηρίζω!».
Καμία ελληνική ομάδα δεν τον συγκίνησε ποτέ. «Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιρόφιλος και το 1980 με πήγε να δω την Παναχαϊκή. Μια ομάδα που όμως δεν με κέρδισε, ίσως και λόγω χρωμάτων. Στις 29/5/85, στην μόλις δυο ημερών έγχρωμη τηλεόραση που αγοράσαμε, είδα τον τελικό στις Βρυξέλλες και κατάλαβα ποιά ομάδα θέλω να υποστηρίζω!».
Φανατικός «μπιανκονέρο» αλλά… από μακριά!
Δεν γίνεται παρά να τον ρωτήσουμε πως είναι να υποστηρίζει μια ομάδα που δεν μπορεί να έχει τακτική και εκ του σύνεγγυς επαφή.
Κάθετη η απάντηση: «Είναι πολύ εύκολο, γιατί τη «Γιούβε» τη ζούμε καθημερινά. Δεν είμαι άλλωστε μόνος μου. Είμαστε λίγοι αλλά καλοί. Ο Αντρέας, ο Γρηγόρης, ο Xάρης, ο Στέφανος, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Σοκόλ,ο Παναγιώτης, η Μύριαμ…Έχουμε δημιουργήσει ένα ανεπίσημο κλαμπ, το «Grecia Bianconera», με μέλη σε όλη την Ελλάδα και παρακολουθούμε τα ματς σε κάποια στέκια – καφέ. Οι περισσότεροι είμαστε επίσημα μέλη της ομάδας, μέσω ενός Ιταλικού «Ultras Club», του «Juventus Club Meda». Η θέση μας είναι στο φανατικό πέταλο της ομάδας, στην «Curva Sud» και για την ώρα μπορούμε να βρούμε άνετα εισιτήρια με τη χαμηλότερη τιμή. Ζούμε και αναπνέουμε για τη Γιούβε»…
Ο καημός του είναι πως δεν καταφέρνει να τη δει από κοντά όσο θα ήθελε. Παλαιότερα «σκάρωνε» ταξίδια πιο εύκολα. Με τα χρόνια όμως γίνεται δυσκολότερο. «Σίγουρα δεν πάω όσο συχνά θα ήθελα. Παλιά έκανα τρεις και τέσσερις εκδρομές κάθε χρόνο. Δυστυχώς πλέον, λίγο η κρίση, αλλά κυρίως κάποια προβλήματα υγείας και οικογενειακά «θέματα» μου έχουν στερήσει τις εκδρομές».
Πάντως, όταν ήταν να πάει να δει τη Γιουβέντους, δεν τον σταματούσε… ο Θεός ο ίδιος! «Έχω κάνει πολλές εκδρομές, έχοντας στην τσέπη μου τα λεφτά μόνο για το εισιτήριο του καραβιού. Μετά έμπαινα σε πούλμαν οπαδών που ανέβαινε από Ανκόνα για το Τορίνο. Επιστροφή αμέσως, πάλι μαζί τους και πάλι στο καράβι. 60 ώρες στο δρόμο για 90 λεπτά ματς. Ακόμα δεν έχω πάει με αεροπλάνο. Το φοβάμαι»!
Η «τρέλα» του και τα τατουάζ!
Τον ρωτάμε αν έχει κάνει ποτέ του καμιά τρέλα για τη Γιουβέντους. Αρνείται τον χαρακτηρισμό, όμως δίνει μια απάντηση κατατοπιστική! «Εσείς μπορεί να το θεωρείτε «τρέλα», όμως για εμένα δεν είναι. Έχω γεμίσει το σώμα μου με τατουάζ της «Juve». Για την ακρίβεια, όλο μου το σώμα! Η ζέβρα, το «logo της ομάδας, όλα τα κύπελλα με τις ημερομηνίες που τα κερδίσαμε, το «non dimenticare 29-5-1985″ για τα θύματα του Χέιζελ, το «Fine alla fine», φυσικά το «Juventus», και ολόκληρο το πέταλο με το «12» στη πλάτη μου. Τελικά, ίσως να είμαι και λίγο τρελός»!
Τον ρωτάμε αν έχει κάνει ποτέ του καμιά τρέλα για τη Γιουβέντους. Αρνείται τον χαρακτηρισμό, όμως δίνει μια απάντηση κατατοπιστική! «Εσείς μπορεί να το θεωρείτε «τρέλα», όμως για εμένα δεν είναι. Έχω γεμίσει το σώμα μου με τατουάζ της «Juve». Για την ακρίβεια, όλο μου το σώμα! Η ζέβρα, το «logo της ομάδας, όλα τα κύπελλα με τις ημερομηνίες που τα κερδίσαμε, το «non dimenticare 29-5-1985″ για τα θύματα του Χέιζελ, το «Fine alla fine», φυσικά το «Juventus», και ολόκληρο το πέταλο με το «12» στη πλάτη μου. Τελικά, ίσως να είμαι και λίγο τρελός»!
Πάντως, η ομορφότερη εμπειρία που έχει να θυμάται από την αγαπημένη του Γιουβέντους, είναι σε ελληνικό γήπεδο! «Τον αγώνα με τον Ολυμπιακό το 1998 στο ΟΑΚΑ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που έβλεπα τη Γιουβέντους από κοντά. Ένα μόνο θα πω… Αντόνιο Κοντέ. Τα λόγια απο κει και πέρα περιττεύουν. Απίστευτη εμπειρία στο 85′..»
Από αξέχαστες στιγμές, όμως, των «μπιανκονέρι», άλλο τίποτα: «Έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες στιγμές. Τα εγκαίνια του νέου γηπέδου το 2011, την πρώτη φορά στο Delle Alpi το 2006, τον αποχαιρετισμός του Πάβελ Νέντβεντ στο «Κομουνάλε», τον αποχαιρετισμός του Άλεξ Ντελ Πιέρο μαζί με φιέστα στο «Juventus Stadium. Όλες είχαν κάτι το ξεχωριστό…»
Το σπίτι του είναι γεμάτο με αναμνηστικά στα χρώματα της «Μεγάλης Κυρίας»! Memoribilia, με συναισθηματική αξία το καθένα. Μεταξύ τους και ένα ανεκτίμητο! «Έχω περισσότερα από 100 αντικείμενα! Τα περισσότερα φανέλες της ομάδας. Το πρώτο που απέκτησα ήταν ένα κασκόλ που έγραφε «Juventus» και στις άκρες έχει τη ζέβρα που αγόρασα το 1985. Από τότε το φορώ σε όλους τους αγώνες που παρακολουθώ.
Επίσης, έχω τη φανέλα του Ρομπέρτο Μπετέγκα (1977), του Μισέλ Πλατινί (1985), τη ροζ εμφάνιση του Ντελ Πιέρο (1997) με το λογότυπο «Juvecentus» για τα 100 χρόνια, την μπλε με τα χρυσά αστέρια του Βιάλι που σήκωσε την κούπα το 1996, την κιτρινόμαυρη της ίδιας χρονιάς με το περίγραμμα του κεφαλιού μια ζέβρας και τέλος, την υπογεγραμμένη φανέλα του Καρλίτο Τέβες. Αυτές είναι οι πολύ αγαπημένες μου. Το ανεκτίμητο είναι ένα βιβλίο για τα 20 χρόνια λειτουργίας του ιταλικού κλαμπ που ανήκουμε που με αναφέρει ως εξέχοντα φίλο τους. Μεγάλη τιμή για μένα…»
Όσο για τον αγαπημένο του παίκτη; «Ο Γκαετάνο Σιρέα. Είναι ο αρχηγός των αρχηγών. Ο πρώτος στην καρδιά μου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου