Δεν θυμάμαι να έχω, ποτέ, υπάρξει στη ζωή μου φαν της Γιούβε. Να με νοιάζει, αν θα νικήσει ή αν θα ηττηθεί. Ηδη, αισθάνομαι και δηλώνω θαυμαστής. Όχι της Γιούβε. Θαυμαστής, όσων μηνυμάτων η σύγχρονη περίπτωση-Γιούβε δίνει. Μ’ αρέσει, το πλαίσιο. Μία αμαρτωλή που πλήρωσε και, αποκαθαρθείσα δια της τιμωρίας, επανεντάσσεται με το κούτελο κατακάθαρο.
Πλέον, κανείς δεν μπορεί να τους πει τίποτα για τον Μότζι. Ο λογαριασμός της ατίμωσης τακτοποιήθηκε. Κατέβαλαν το κόστος. Αφαίρεση τίτλων, Serie B, αφαίρεση βαθμών, πόσο κάνει, τόσο, πάρ’ τα, τελειώσαμε. Ένα καλό μήνυμα, να περνά στον έξω κόσμο. Ισχύει και για τη Νάπολι. Και για τη Φιορεντίνα. Και για τη Μίλαν. Κανείς δεν (εξ)αφανίστηκε, επειδή υπέστη συνέπειες για τη διαφθορά των στελεχών του ή για τα άτακτα οικονομικά του οίκου του.
Μετά, το αγωνιστικό κομμάτι. Με την εξαίρεση του Μπουφόν, να δεχθεί κανείς και του Πίρλο, σε καμία (άλλη) θέση δεν έχουν τους κάλλιστους. Μπορείς εύκολα να βρεις και να δείξεις, εδώ κι εκεί, αμυντικούς στύλους πιο ποιοτικούς απ’ τον Μπονούτσι. Πλάγιους, σε υψηλότερο επίπεδο απ’ τον Λίχτσταϊνερ. Σέντερ-φορ, ανώτερης κλάσης απ’ τον Κουαλιαρέλα ή τον Μάτρι. Το δύσκολο είναι να βρεις και να δείξεις τέτοια οργάνωση παιγνιδιού, ετούτη τη σιδερένια γροθιά, ώστε οι έντεκα, ενώ δεν είναι ένας προς ένα οι τοπ, να είναι οι τοπ στο να παίζουν και οι έντεκα μαζί. Γι’αυτό, στην κακή μέρα τους τουλάχιστον δεν θα χάσουν. Στην καλή, αργά ή γρήγορα θα γονατίσουν τον απέναντι. Εξ ου και οι τόσες πολλές, ιδίως πέρυσι, ισοπαλίες. Αλλά και το αήττητο σερί, 47 ματς κιόλας.
Οργάνωση, και αλληλεγγύη. Η οποία αλληλεγγύη, ως πνεύμα, επιβάλλεται από πάνω προς τα κάτω της ιεραρχίας. Ο Αλέσιο και ο Κόντε, το νούμερο-δύο και το νούμερο-ένα στον πάγκο, πήγαν εξορία για πράγματα που έχουν να κάνουν με το προ Γιούβε παρελθόν τους. Η εξορία του Αλέσιο μόλις τελείωσε, του Κόντε είναι άλλες επτά εβδομάδες, όμως το κλαμπ δεν τους πούλησε, ανέθεσε τη δουλειά στο νούμερο-τρία προσωρινά, τον Καρέρα. Τους στήριξε. Είναι οι άνθρωποί τους. Οι απολύτως δικοί τους άνθρωποι. Και έτσι τους συμπεριφέρθηκαν.
Στη Γιουβέντους «μου κάνει με τρέλα», επίσης, η ιταλικότητά της. Δεν είναι ξενοφοβία, ότι στην ενδεκάδα ξεκινούν μίνιμουμ επτά, πολλές φορές και οκτώ, Ιταλοί. Είναι νοοτροπία. Η νοοτροπία της κοινής λογικής. Το βάρος της απόδειξης, ποιος αξίζει να παίζει, δεν το φέρει ο Ιταλός. Το φέρει ο ξένος. Επί ισαξίων, είναι απλό, θα παίξει ο Ιταλός. Ο ξένος, εάν δεν είναι καταφανέστατα πιο άξιος, θα περιμένει στον πάγκο ή θα φύγει για αλλού. Αυτοί οι κανόνες ισχύουν στην casa Juve. Σ’ όποιον αρέσουν.
Εκανα το Σάββατο, Γιουβέντους-Νάπολι. Πέρα απ’ το να το χορτάσω, και να γυρίσω σπίτι πλήρης, υποψιάζομαι πως είδα, έστω σε ολιγόλεπτη συμμετοχή αλλ’ όχι για πρώτη φορά, τον ένα ξένο που σε βάθος χρόνου «θα κάνει μεγάλο ταξίδι» που λένε κι οι χαρτορίχτρες. Ο Γάλλος Πολ Πογκμπά, της τάξης του ’93. Προς το παρόν η προσθήκη του διευκολύνει το να παίρνει, σιγά-σιγά, μερικά ρεπό ο Πίρλο. Για αύριο-μεθαύριο, εκείνο που (προ)βλέπω είναι ένας αντίστοιχος «Βιεϊρά της Αρσεναλ».
Οι Ιταλοί, στο ποδόσφαιρό τους, έχουν προβλήματα σαν τα δικά μας. Σε διαφθορά, σε βία, σε υποδομές. Επειδή είναι μεγαλύτερη χώρα δε, τα αντιμετωπίζουν στον πολλαπλάσιο βαθμό. Αλλά πάλι, Γιουβέντους-Νάπολι, στο Τορίνο ταξίδεψαν δύο χιλιάδες Ναπολιτάνοι. Όπως θα πάνε γιουβεντίνοι στον δεύτερο γύρο, στο Σαν Πάολο. Όπως πηγαίνουν Μιλανέζοι στη Ρώμη, και το αντίστροφο. Είναι τόσο αυτονόητο, ότι ένα ματς είναι υπόθεση για να τη βλέπουν και οι μεν και οι δε, που δεν μπαίνει καν σε συζήτηση. Πουθενά. Εδώ, απαγορεύεται να πηγαίνουν Καλαματιανοί στον Πύργο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου