Tevez ο παίκτης του λαού.

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος θυμάται και μεταφέρει τις αναμνήσεις του στο Sdna.gr για την μάχη της Γιουβέντους με τη Ρεάλ.

Θυμάμαι το Ντέλε Αλπι, ήμουν εκεί, τέτοιες μέρες το 2003. Γιούβε-Ρεάλ. Μια επική ανατροπή, με τον Λίπι. Απέναντι στους galacticos της πρώτης εποχής του Φλορεντίνο Πέρεθ. Η Γιούβε είχε χάσει 2-1 στο Μπερναμπέου, το γύρισαν 2-0, μετά ο Μπουφόν έπιασε ένα πέναλτι του Φίγκο, αντί να γίνει το 2-1 έγινε το 3-0 λίγο αργότερα με γκολάρα του Νέντβεντ, στο τέλος έβαλε ένα γκολ  (το 3-1) ο Ζιντάν…ίσα-ίσα για το θρίλερ των καθυστερήσεων.

Το πέναλτι του Φίγκο ήταν σαν το δοκάρι του Ροδρίγες προχθές. Εκείνη η στάλα εύνοιας που πάντοτε χρειάζεται, αν είναι να βγει κάτι μεγάλο. Η Ρεάλ, τότε, ήταν η κάτοχος του τροπαίου. Καλή ώρα όπως και τώρα. Ο Μακελελέ έλειπε. Όπως ο Μόντριτς, καλή ώρα. Ο Ρονάλντο ήταν μισοτραυματίας. Όπως ο Μπενζεμά, καλή ώρα. Η αποκαθήλωση. Καλή ώρα;
Ένα γύρο πριν, στους προημιτελικούς, η Γιουβέντους είχε αποκλείσει και τη Μπαρσελόνα. Με 1-1, στο Τορίνο. Εκανε το 2-1 στη ρεβάνς, μες στο Καμπ Νόου, μ’ ένα γκολ του Ζαλαγέτα στην παράταση. Ένα μάθημα, σε συνέχειες. Τι εστί Γιούβε. Ο Κόντε, ένας άνθρωπος-Γιούβε, όφειλε να ξέρει καλύτερα. Δεν το πίστεψε. Η τιμωρία του, την Τρίτη, ήταν να κρατάει το χαρτόνι στην εξέδρα. Να συμμετέχει στο coreo.

Όπως τότε έτσι και τώρα, η Γιουβέντους είχαν τη συγκέντρωση, το πάθος, την ένταση να το κάνουν. Την προσωπικότητα και την πείνα. Δίχως, όμως, το στρες ότι είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν. Για μια φορά, πρώτη σ’ ολόκληρη τη σεζόν τους, αντιμετώπισαν ανώτερη ομάδα. Ότι δεν είχαν στρες, φάνηκε απ’ τα πρώτα λεπτά. Στα ανάλαφρα πατήματα και στα αβίαστα τρεξίματά τους.

Η Ρεάλ έπαιζε, ξεκάθαρα, με πιο βαριά πόδια. Ηταν μία διαφορά. Μία, από αρκετές. Μια άλλη ήταν ο Μπουφόν, τελεία. Μια άλλη, ο Τέβες. Ενας αυθεντικός jugador del pueblo, Παίκτης του Λαού. Και του Δρόμου. Του Barrio, της Γειτονιάς δηλαδή. Η προσωποποίηση του τσιτάτου, 20 γκολ στο ιταλικό πρωτάθλημα είναι σαν 40 οπουδήποτε αλλού.

Και, βέβαια, οι χαφ που δούλευαν, όλοι οι χαφ, σαν τρελοί. Ετσι, ναι, κάνεις άμυνα. Που ξεκινά απ’ το «9» και καταλήγει στο «1». Ενδόμυχα, θα τη ζήλεψε κι ο Αντσελότι. Η Ρεάλ έχει μπουρδουκλωθεί, πιο άσχημα απ’ όσο ενδεχομένως νομίζουν. Η Γιούβε ξεκουράζει όσους θέλει, το Σάββατο. Και «ροντάρει» και τον Πογκμπά. Η Ρεάλ, με τη Βαλένθια, δεν μπορεί να ξεκουράσει κανένα.

Τα αμέσως προηγούμενα, επειδή συνδυάστηκαν με νίκες, Ατλέτικο στο Τσάμπιονς Λιγκ, Σεβίλλη στο πρωτάθλημα, ήταν μια τέλεια στάχτη στα μάτια. Τώρα, η στάχτη τσούζει. Δίδυμο επίθεσης Μπέιλ/Κριστιάνο Ρονάλντο σε 4-4-2, κάνει για τις ισπανικές άμυνες που στήνονται «εκ πεποιθήσεως» ψηλά. Όχι για τις πολύ πιο τακτικές ιταλικές, οπωσδήποτε όχι για την αμυνα της Γιούβε.

Υστερα, το όνειδος με τον Σέρχιο Ράμος. Σέρχιο Ράμος χαφ, ουδέποτε υπήρξε ει μη μόνον στη φαντασία του Αντσελότι. Την πρώτη φορά που το δοκίμασε, εκνεύρισε όλη την ομάδα κι έχασε το πρώτο clasico της καριέρας του (πέρυσι, στον πρώτο γύρο). Με εννιάρι, καλή ώρα, τον Μπέιλ! Το επανέφερε, με την Ατλέτικο. Η πρόκριση, και τα εύκολα «εκ του αποτελέσματος» εγκώμια, προφανώς τον μέθυσαν.

Αλλά η Ρεάλ δεν απέκλεισε την Ατλέτικο επειδή ο Αντσελότι έβαλε χαφ τον Σέρχιο Ράμος. Η Ρεάλ απέκλεισε την Ατλέτικο επειδή ο Σιμεόνε έπαιξε μονάχα για «το 0-0 και πέναλτι». Αποβλήθηκε σαν μπουνταλάς ο Τούρκος, κάηκε το σενάριο. Ο Σέρχιο Ράμος, στο μεταξύ, ήταν κακός (στη μεσαία γραμμή) και στη Σεβίλλη. Απλώς, στο Τορίνο φάνηκε ακόμη χειρότερος. Λόγω Βιντάλ, Μαρκίζιο και Πίρλο. 

Στο Τορίνο, η ανασφάλεια της «πρώτης μπάλας» που δεν βγαίνει απ’ την άμυνα διαχύθηκε σαν ιός και διέλυσε τον μηχανισμό. Εκανε να δείχνουν κακοί, πάρε τον ένα χτύπα τον άλλον, όλοι οι οπισθοφύλακες. Χάθηκε η συνοχή. Ο άδειος χώρος, το κενό ανάμεσα σε Βαράν και Μαρσέλο, εκεί που είδε και πέρασε την πάσα προς τον Τέβες ο Μαρκίζιο στο 1-0, ήταν ένα σκάνδαλο. Επιεικώς. 

Αν η Ρεάλ στο Μπερναμπέου περιμένει να της δώσουν τόσον χώρο ο Κιελίνι κι ο Εβρά, θα περιμένει πολύ. Ο Αλέγκρι, άλλωστε, δεν πρόκειται να παίξει με εξάρι…τον Μπονούτσι. Ο Αντσελότι πάλι, θα δούμε τι θα κάνει. Προς το παρόν, αυτό που έχει ήδη κάνει είναι, με μία απόφασή του, να ακυρώσει μάνι-μάνι τρεις παίκτες του ρόστερ. Κεντίρα, Ιγιαραμέντι, Λούκας Σίλβα. Επιδεικτικά!

Μη πω, και Φάμπιο Κοεντράο. Ακόμη και ο Φάμπιο Κοεντράο, που έχουμε πλέον ξεχάσει ότι ξεπετάχτηκε σε Μπενφίκα και Εθνική σαν αριστεροπόδαρος εσωτερικός μέσος, περισσότερη ασφάλεια στην κυκλοφορία της μπάλας θα ανέδιδε. Ο δε Πέπε, κι αυτός (τον έχω δει live σε παιγνίδι της Πορτογαλίας στο Ντα Λουζ) έχει καταγράψει εξαιρετικές εμφανίσεις στη θέση μπροστά απ’ τους στόπερ.

Μπορεί να είναι μία λύση, για τη ρεβάνς. Μια άλλη θα είναι, με επιστροφή του Μπενζεμά, το 4-3-3. Ανάποδο τρίγωνο στο κέντρο, εξάρι ο Κρόος, εσωτερικοί Ισκο και Ροδρίγες, με τον Σέρχιο Ράμος ξανά στους σέντερ-μπακ, και το BBC μπροστά. Ετσι όπως τα έμπλεξε ο Καρλέτο, ας τα ξεμπλέξει. Είναι το καλύτερο που έχει, και προλαβαίνει, να κάνει.

Ειδάλλως, αυτή η χρονιά στη Ρεάλ δεν σώζεται ποτέ! Ιδίως εάν στο τέλος συνδυαστεί με κάνα τρεμπλ Μπαρσελόνα, η (περσινή) decima θα είναι πολύ λίγη για να ξεπλύνει τον προπονητή της… 

Πηγή: Sdna.gr