Την ποδοπάτησαν, τη λοιδόρησαν, προσπάθησαν να τη διαλύσουν, όμως ηΚυρία είναι εδώ, πιο όμορφη από πότε .!!!

Την Γιουβέντους σε όλη την Ιταλία και σε όλο τον κόσμο ή την λατρεύεις παράφορα ή την μισείς πολύ. Μία τέτοια ομάδα πάντως, όπως είναι η Μεγάλη Κυρία είναι αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο από όποια πλευρά κι αν είσαι. Στην Ιταλία την αποκαλούν La Fidanzata d’Italia  (Φιλενάδα όλης της Ιταλίας). Είναι η επιτομή της καψούρας του διανοούμενου και του εργάτη στο εργοστάσιο της Fiat στο Mirafiori. Είναι μία αρρώστια, μία πανδημία στην ιταλική επικράτεια από το νοτιότερο άκρο της Ιταλίας έως το πιο Βόρειο. 

Ουδείς μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει με λόγια την πηγή της γοητείας της Μεγάλης Κυρίας. Ως μοιραία παρέσυρε τους πιστούς οπαδούς της και τους οδήγησε σε μονοπάτια με πάρα πολλές χαρές αλλά και αρκετές λύπες, πάντα όμως με στυλ Γιούβε. Κάποια στιγμή την «Κυρία» αυτή, κάποιοι που δεν μπορούσαν ποτέ να τη φτάσουν αλλιώς προσπάθησαν να την στραπατσάρουν, να την κυλήσουν στις λάσπες, να την διαλύσουν για να κάνουν αυτοί μόνοι τους πάρτι στη Serie A. Στιγματίστηκε με δόλιο τρόπο από σκοτεινούς μηχανισμούς που την οδήγησαν Εν μια νυκτί στη Serie B. Αλλά η Μεγάλη Κυρία δεν μάσησε, ανασήκωσε τα μανίκια της και σε λίγο χρονικό διάστημα επέστρεψε στην Serie A για να επανέλθει σταδιακά και πάλι στην κορυφή του Campionato και στα λούσα της και πάλι. Η πορεία ωστόσο της Γιουβέντους από την κόλαση του στημένου calciopolis-farsopolis και η πτώση της στην Serie B ως την επιστροφή της σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ μετά από 12 χρόνια ήταν τόσο σύντομη, όσο μία ρουφηξιά από το τσιγάρο του Τζιανλουίτζι Μπουφόν μετά από τον χαμένο τελικό του 2003 στα πέναλτι από την Μίλαν στο «Όλντ Τράφορντ», μα τόσο μαρτυρικά ατελείωτη όσο η «Οδύσσεια». 


Στο υπέροχο βιβλίο του «The outsider. A History of the goalkeeper», ο Τζόναθαν Γουίλσον εξιστορεί μία ανέκδοτη ιστορία, από την ζωή του Τζιανλουίτζι Μπουφόν, που έμελλε να αποδειχθεί ότι πιο προφητικό είχε βιώσει μέχρι τότε. Εκείνος καθόταν έξω από τα αποδυτήρια του «Ολντ Τράφορντ», ρουφώντας μανιακά ένα τσιγάρο, λες και ήθελε να το καταπιεί. Δεν τον ένοιαζε που τον κοιτούσε όλος ο κόσμος. Εκείνος ήταν χαμένος στις σκέψεις του:

«Γαμώτο! Πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία να παίξω σε ένα τελικό Champions Legaue; Εγώ φταίω. Τι θα είχε γίνει αν είχα πέσει στην άλλη γωνία στο τελευταίο πέναλτι του Σεβτσένκο;». 

Οι Ερινύες δεν έφυγαν ποτέ μέσα από το κεφάλι του Τζίτζι Μπουφόν. Τον ταλαιπωρούσαν μέρες και νύχτες. Έμοιαζε σαν φάντασμα. Κενός. Χωρίς ενέργεια και κίνητρα. Κατάθλιψη λέγεται αυτό με ιατρικούς όρους.

«Φοβόμουν. Δεν ήμουν ικανοποιημένος ούτε από την ζωή μου, ούτε από την δουλειά μου. Έμπαινα στο γήπεδο και έτρεμαν τα πόδια μου. Ήθελα να εξαφανιστώ από τα πάντα για δύο μήνες, αλλά φοβόμουν ότι μόλις επέστρεφα θα ήμουν χειρότερα. Ήμουν δυστυχισμένος», ομολογεί στην αυτοβιογραφία του ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν, ο οποίος αφού κατέφυγε στην λύση του ψυχολόγου έδιωξε τους δαίμονες του μετά από 6 μήνες. Τότε, η απορία του φαινόταν αστεία. Οι ιταλικές ομάδες κυριαρχούσαν στην Ευρώπη. Εκείνος ήταν ο τέταρτος τελικός της Γιουβέντους στα τελευταία 8 χρόνια! Οι 3 από τις 4 ομάδες των προημιτελικών του Champions League εκείνης της χρονιάς προέρχονταν από την Serie A. Θα ήταν του χρόνου; Του… παραχρόνου; Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα, νομοτελειακά, ο Μπουφόν θα έπαιζε ξανά σε τελικό Champions League. Που να ‘ξερε τι τον περίμενε…

Το σκάνδαλο calciopoli που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2006 έφερε ανακατατάξεις στο ιταλικό ποδόσφαιρο, μπλεγμένες αρκετές ομάδες, ως δια μαγείας μόνο για  την Ίντερ (κατα κύριο λόγο που βγήκε και η μοναδική ευνοημένη) και τη Ρόμα από τις ομάδες που χτυπούσαν το Σκουντέτο δεν είδαν την δημοσιότητα (μερικά χρόνια αργότερα ο Μότζι τα έφερε στο φως της δημοσιότητας αλλά η Ίντερ τη γλύτωσε λόγο παραγραφείς). Η Γιουβέντους τελικά μόνο πλήρωσε τα κακώς κείμενα του ιταλικού ποδοσφαίρου ενώ θα έπρεπε να πληρώσουν κι άλλοι που έκαναν ίσως και χειρότερα πράγματα από αυτά που κατηγόρησαν την Γιούβε, που παρέμειναν να παίζουν στη Serie A και μετά από ένα χρόνο (Μίλαν) και τέσσερα χρόνια (Ίντερ) πήραν το Champions League, ενώ η Μεγάλη Κυρία εξορίστηκε στη Serie B, λοιδωρήθηκε όσο καμιά άλλη ομάδα στον κόσμο, λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου, και διαλύθηκε οικονομικά και αγωνιστικά. Το καλοκαίρι του 2006 ήταν μία πραγματικά δύσκολη χρονιά για την Γιούβε, πολλοί από τους παίκτες της ήθελαν να φύγουν διότι η Serie B δεν ήταν η κατηγορία που έπρεπε να παίζουν (τρομάρα τους). Έτσι λοιπόν το 2006 οι άντρες έμειναν στη ομάδα για να την φέρουν ξανά στην κορυφή (Ντελ Πιερό, Μπουφόν, Τρεζεγκέ, Νέντβεντ κ.α.). Τα ποντίκια την έκαναν με ελαφριά πηδήματα και πήδηξαν από το καράβι εν μέσω μεγάλης τρικυμίας. Οι Τουράμ και Τζαμπρότα την έκαναν για Βαρκελώνη μεριά. Οι Καναβάρο και Έμερσον έφυγαν λίγο δυτικότερα για την Μαδρίτη. Ο Βιεϊρά μεταγράφηκε στην Ίντερ, αφού πρώτα απείλησε με μηνύσεις αν τον αλυσοδέσουν στο Τορίνο, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς ακολούθησε τον Γάλλο στους «νερατζούρι». Οι άντρες έμειναν στη Γιούβε ακόμα και όταν το καράβι βούλιαζε (γεύτηκαν μετά από 6 χρόνια ξανά τη χαρά να επιστρέφεις στην κορυφή του Campionato) και όντας οι δυο από τους τέσσερις μεγάλους που έμειναν στα δύσκολα, που πριν από λίγες μέρες είχαν πάρει το παγκόσμιο κύπελλο στο Βερολίνο (τι σύμπτωση) με τη Σκουάντρα Ατζούρα μίλησαν από καρδιάς. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και ο Τζίτζι Μπουφόν ήταν αποφασισμένοι να ζήσουν με την Γιουβέντους και αυτό το δύσκολο ταξίδι: «Οι επιλογές που κάνεις στην ζωή μπορεί να είναι σκληρές. Μπορεί να μην κάνουν την ζωή σου ευκολότερη, αλλά φτιάχνουν τον άνθρωπο που είσαι», δήλωσε ο τεράστιος Ιταλός τερματοφύλακας σε μία μνημειώδη συνέντευξη του στο Four Four Two. Η επιλογή τους να βιώσουν μαζί με την «Κυρία» τα πάθη της στην πορεία μέχρι την μεγάλη επιστροφή, τους έχει κάνει σήμερα (κάτι σαν) μυθικές μορφές στο Τορίνο. Όχι κι άδικα.

Η Οδύσσεια της Μεγάλης Κυρίας είχε Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και Σειρήνες. Είχε βράδια γεμάτα απόγνωση και απελπισία. Είχε νύχτες μοναξιάς, νοσταλγίας και συντριβών στην Ευρώπη που άλλοτε την έτρεμαν όλοι. Η Γιουβέντους επέστρεψε αμέσως στην Serie A, όμως η ανοικοδόμηση από το μηδέν ήταν αργή και βασανιστική. Οι έχοντες κοντή μνήμη θυμούνται μόνο τα τέσσερα σερί πρωταθλήματα της τελευταίας τετραετίας, όμως πιο πριν οι λύπες ήταν περισσότερες από τις χαρές για τους Μπιανκονέρι. Στην επιστροφή της στο Τσάμπιονς Λιγκ (2008) την βρήκε να προσπαθεί να συνέλθει, έφτασε στους "16" τερματίζοντας πρώτη στον όμιλο με αντίπαλο τη Ρεάλ κερδίζοντας την δυο φορές μέσα-έξω αλλά αποκλείστηκε από την Τσέλσι στους "8", στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ (2010), η Γιουβέντους έμεινε εκτός συνέχειας από την Μπορντό και εν συνεχεία στο υποβιβασμένο Γιουρόπα Λιγκ έφυγε με μία ξεγυρισμένη τεσσάρα στο κεφάλι από την Φούλαμ! Μία χρονιά μετά πάλι στο Γιουρόπα Λιγκ σε όμιλο με Μάντσεστερ Σίτι, Λεχ Πόζναν και Σάλτσμπουργκ, η «Μεγάλη Κυρία» δεν κατάφερε να κάνει νίκη! Την επόμενη σεζόν δεν βγήκε καν Ευρώπη τερματίζοντας 7 στη Serie A! Πέρυσι πήγαινε για δύο αποτελέσματα στην Κωνσταντινούπολη για να προκριθεί στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως ηττήθηκε από την Γαλατά με 1-0 στη χιονοθύελλα της Πόλης! Στα ημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ η Μπενφίκα την απέκλεισε μεσα στο σπίτι της στον ημιτελικό, ενώ ο τελικός ήταν να γίνει στο Τορίνο! Πολλά τα χαστούκια. Ψάχνοντας για την χαμένη της γοητεία η Γιουβέντους αναζήτησε επί σειρά ετών μάταια τον ιδανικό… κουμανταδόρο. Μέσα σε μία πενταετία (2006-2011) από τον πάγκο της παρέλασαν 6 διαφορετικοί τεχνικοί, που έφυγαν κακήν κακώς. Ο Ντιντιέ Ντεσάν την ανέβασε στη Serie A και αμέσως μετά έφυγε, ο Τσίρο Φεράρα, ο Τζιανκάρλο Κοραντίνι, ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ο Λουίτζι Ντελ Νέρι, ο Αλμπέρτο Τζακερόνι, όλοι απέτυχαν να δώσουν όραμα και αυτοπεποίθηση στην ομάδα. Τα πάντα όμως άλλαξαν ως δια μαγείας μέσα σε ένα καλοκαίρι. 

Τον Μάιο του 2010 η οικογένεια Ανιέλι έκρινε πως είχε ωριμάσει η ώρα ώστε να βγει μπροστά, ο 35άρης Αντρέα ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου και έγινε ο τέταρτος γόνος της οικογένειας Ανιέλι που αναλαμβάνει το πηδάλιο των «μπιανκονέρι», ο πρώτος από το 1962 όταν ο πατέρας του Ουμπέρτο εγκατέλειψε τον προεδρικό θώκο. Το βαρύ επώνυμο της οικογένειας που ανακατεύτηκε ξανά ενεργά από θεσμικό ρόλο με τα εσωτερικά της Γιουβέντους επανέφερε το κύρος, την αίσθηση ότι εδώ πια αποφασίζει ένας και… τέλος. Από την πρώτη στιγμή ο τεχνοκράτης εστίασε το πλάνο της παλιγγεννεσίας σε μία μόνο λέξη: νέο ιδιόκτητο γήπεδο. Ο μύθος λέει ότι η απόφαση πάρθηκε όταν στο Τορίνο τα έσοδα μόνο από μπύρες σε ένα εντός έδρας αγώνα της Άρσεναλ ισοδυναμούσαν με τις καθαρές εισπράξεις από τα εισιτήρια ενός ματς στο παλιό δημοτικό στάδιο του «Ολίμπικο». Αν η Γιουβέντους οφείλει το «ζην» στις εμφανίσεις της Νοτς Κάουντι που έδωσαν έμπνευση για τα χρώματα της, τότε όμως οφείλει το «ευ ζην» στην Άρσεναλ και στο αγγλικό modus operandi. Ιδιόκτητο γήπεδο, εξέδρες κοντά στον αγωνιστικό χώρο, σεβασμός στον φίλαθλο / καταναλωτή. Στον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του νέου ιδιόκτητου γηπέδου της (η μόνη στην Ιταλία με τέτοιο), τα έσοδα την ημέρα του κάθε αγώνα αυξήθηκαν κατά 300%! Σε χρόνο ρεκόρ η «Μεγάλη Κυρία» επέστρεψε στο οικονομικό Top-10 της Ευρώπης σύμφωνα με την έκθεση της Deloitte και απέκτησε στρατηγικό πλεονέκτημα απέναντι σε όλες τις άλλες ιταλικές ομάδες.

 Η δεύτερη πιο επιτυχημένη κίνηση ήταν η πρόσληψη του τεχνικού διευθυντή Μπέπε Μαρότα από τη Σαμπντόρια. Αυτός ο γάτος της πιάτσας έχτισε με πολύ έξυπνες μεταγραφικές κινήσεις αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ο άνθρωπος που άλλαξε ολόκληρη την ποδοσφαιρική κοσομοθεωρία της Γιουβέντους ως deep-lying midfielder, ο Αντρέα Πίρλο ήρθε τσάμπα από την Μίλαν, όταν όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο. Ο Πολ Πογκμπά ήρθε μόλις με 300.000 ευρώ ως ένα άγουρο ταλέντο από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Μόνο αυτός πίστεψε ότι ο Αρτούρο Βιντάλ ήταν πολλά περισσότερα από ένα απλό μηχανάκι στο κέντρο. Οι ενέσεις με προσωπικότητα, βαριά ονόματα και σίγουρα χαρτιά την τελευταία διετία (Τέβες, Εβρά) ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το παζλ ήταν έτοιμο. Θα ήταν άδικο να μην σταθεί κανείς στην ευεργετική παρουσία του Αντόνιο Κόντε. Αυτός ήταν που επανέφερε την χαμένη αίσθηση υπεροχής, την νοοτροπία νικητή, αυτός που υιοθέτησε τις βασικές νόρμες από μία αγωνιστική φιλοσοφία (3-5-2) που ταιριάζει γάντι στην «Μεγάλη Κυρία». Αυτός που έβαλε τις βάσεις, ώστε ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι να έρθει και να πάει την ομάδα ένα βήμα παρακάτω. Αν ο Κόντε δεν πίστευε το περασμένο καλοκαίρι ότι ο Αρτούρο Βιντάλ θα πωληθεί ίσως και να ήταν ακόμα εκεί για να δρέψει τους καρπούς μιας δουλειάς που ο ίδιος ξεκίνησε. 

Δεν έχει σημασία αν αγαπάς ή αν μισείς την Γιουβέντους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποκλείεται να σε αφήσει αδιάφορο. Ότι κι αν έκανε στο παρελθόν το πλήρωσε ακριβά. Μετρητοίς. Και να τη πάλι εδώ, θελκτική, γοητευτική, με τα λούσα της, τα καλλυντικά της, τα αρώματα της. Σημειολογικά, λίγο πριν τον ένα και μοναδικό τελικό του Τζίτζι Μπουφόν στο Τσάμπιονς Λιγκ, η Γιουβέντους είχε αποκλείσει και πάλι στα ημιτελικά την Ρεάλ Μαδρίτης. Σημειολογικά, στο Βερολίνο κλείνει ένας τέλειος κύκλος συναισθηματικών άκρων, όπως σοφά έγραψε με ένα τιτίβισμα του το βράδυ της Τετάρτης μετά το θρίαμβο επί της Ρεάλ ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: "Από το Βερολίνο (Μουντιάλ 2006) - στη Serie B - και ξανά στο Βερολίνο (Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ)". 

Ο Τζίτζι Μπουφόν είναι ο μόνος που βίωσε όλη αυτή την πορεία από τα Τάρταρα ως την Ιθάκη. Ο μόνος που -με προσωπικό κόστος- ήπιε σταγόνα - σταγόνα όλο το δηλητήριο. Οι υψωμένες του γροθιές, οι φλέβες στον λαιμό του που πήγαιναν να εκγραγούν, τα γουρλωμένα από πάθος, πόθο, προσμονή, ηδονή μάτια του στο γκολ του Άλβαρο Μοράτα μαρτυρούν πως για μερικούς η επιστροφή της Γιουβέντους σε ένα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ μετά από 12 χρόνια σημαίνει πολλά περισσότερα. Είναι η δικαίωση μερικών σκληρών αποφάσεων που παίρνεις, οι οποίες δεν κάνουν την ζωή σου ευκολότερη, αλλά φτιάχνουν αυτό που πραγματικά είσαι… ΜΕΓΑΛΟΣ.!!!