Κανείς δεν μετράει περισσότερο από την ομάδα.

Κάθε φορά που διαβάζω τις απόψεις και τα άρθρα του Gobbo μαγεύομαι και μου αρέσει ο τρόπος που τα λέει και τα γράφει, συμφωνώ μαζί του σχεδόν σε όλα, είναι από τους μεγαλύτερους γνώστες της ιστορίας της Γιουβέντους στον Ελλαδικό χώρο, κρίμα που δεν γράφει πιο συχνά πλέον, μας λείπει η ενημέρωση από το υπέροχο blog του. Σας παραθέτω αυτούσιο αυτό που έγραψε σήμερα ξημερώματα στο blog του ο Gobbo.

Κανείς δεν μετράει περισσότερο από την ομάδα 

Η ομάδα που νίκησε -αυτή τη φορά- τη Real Madrid: Licsteiner, Chiellini, Morata, Bonucci, Buffon, Evra, Sturaro, Marchisio, Vidal, Pirlo, Tevez, οι 11 ζέβρες του Allegri στις οποίες, απόψε, προστέθηκαν Barzagli, Pereyra, Llorente

Με το 33ο scudetto (4ο συνεχόμενο) ραμμένο σταθερό στο πέτο και τη σπουδαία -μετά από μεγάλη εμφάνιση- νίκη επί της Real Madrid 2-1, το άρθρο που έγραψε ο Guido Vaciago στο Tuttosport μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο (και το οποίο συνυπογράφω και με τα δυο χέρια έχοντας δει το Νόμο αυτόν να εφαρμόζεται άπειρες φορές, πρώτα από όλα για τους παιδικούς μου ήρωες):

Το 1-0 του Morata

"Ο Νόμος της Juventus είναι κυνικός και ανηλεής. Προπαντός, όμως, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι νόμοι, είναι ίδιος για όλους. Ο Νόμος της Juventus είναι απλός: υπάρχει μόνον η Juventus. Κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι πιο μεγάλος ή πιο σημαντικός σσε σχέση με το σύλλογο και τη φανέλα. Μια ματιά στα τελευταία χρόνια προσφέρει τουλάχιστον δυο λαμπρά παραδείγματα της φονικής εφαρμογής του. Η Juventus στερήθηκε τον Alessandro Del Piero τον οποίο αποχαιρέτισε με δάκρυα και τιμές, αλλά τον αποχαιρέτισε. Το νούμερο 10 του πήρε μια χρονιά ανάπαυλας αλλά μετά κατέληξε στην πλάτη του Carlitos Tevez που την τίμησε με το παραπάνω και που -οι φίλαθλοι ελπίζουν όχι σύντομα- θα γίνει ανάμνηση. Η Juventus έμεινε χωρίς τον Antonio Conte, αριστοτέχνη αρχιτέκτονα της αναγέννησης και ασπρόμαυρο σύμβολο από τα σπλάχνα της: Αποτελεί και θα αποτελεί μέρος της ιστορίας, στην οποία είχε ρόλο αποφασιστικό και θεμελιώδη, αλλά της οποίας όπως και να έχει θα παραμείνει μόνον ένα κεφάλαιο, Ο Νόμος της Juventus έχει τη δόση ευγνωμοσύνης χωρίς υπερβολές και γνωρίζει ρομαντισμούς, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει.

To 2-1 του Tevez

Κανείς δεν λησμονείται, αλλά κανείς δεν είναι αιώνιος στη Juventus, εκτός από την ίδια τη Juventus. Υπάρχει και μια φυσική εφαρμογή του Νόμου: τα τείχη του Μουσείου, που γιορτάζουν την ιστορία αλλά ταυτόχρονα την περιχαρακώνουν ώστε να μην μπερδεύεται με το παρόν αλλά να περιορίζεται στο να το εμπνέει. Παράγοντες, παίχτες και προπονητές αλληλοδιαδέχονται, νικώντας, γράφοντας σελίδες όλο και πιο αξιομνημόνευτες και έπειτα, ενίοτε με ένα ίχνος ωμότητας, αρχειοθετούνται.

Αυτός είναι ο Νόμος που γεννά τις νίκες και την πείνα για επιτυχίες ενός club που δεν θα δεθεί ποτέ με τη μοίρα ενός ατόμου αλλά θα παραμείνει σταθερός θεσμός για τους tifosi του. Όποιος, για παράδειγμα, συζητά ζωηρά ετούτες τις μέρες για το ρόλο του Franscesco Totti (έναν από τους μεγαλύτερους παίχτες στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου*), θα έπρεπε να αναλογιστεί το σκληρό Νόμο της Juventus: Το μέλλον ρίχνει ρίζες στο παρελθόν αλλά για να χτιστεί. Είναι αλήθεια, χάνεται αρκετός ρομαντισμός. Αλλά κερδίζονται περισσότερα τρόπαια".

Μια επιστημονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγα χρόνια στις ΗΠΑ δείχνει πως η συλλογική ευφυϊα ενός συνόλου είναι μεγαλύτερη από την ατομική ευφυϊα του πιο έξυπνου μέλους του (και του αθροίσματος) εφόσον τα μέλη της ομάδας συνεργάζονται ακολουθώντας σαφείς κανόνες που σέβονται την ατομικότητα κάθε μέρους επιτρέποντάς του να συμμετέχει βάσει των ιδιαιτεροτήτων του. Η μελέτη δεν αφορούσε το ποδόσφαιρο αλλά θα μπορούσε να έχει γραφτεί για τις Juventus κάθε εποχής: Ήταν πάντα ισχυρότερες από τους παίχτες τους (κάποιοι από τους οποίους δεν θα πέρναγαν στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου) όταν κατάφερναν να δημιουργήσουν ομάδα.

#FinoAllaFinale (και ακόμα παραπέρα)

* αυτή η παραδοχή είναι η μόνη που δεν συνυπογράφω.

Πηγή: Un Gobbo ad Atene