Andrea Fortunato, για πάντα στις καρδιές μας.

Άλλη μια χρονιά πέρασε. Άλλη μια χρονιά χωρίς τον Andrea Fortunato. Τη Τετάρτη, 25 Απριλίου, 2012 είναι η 17η επέτειος από τον απρόσμενο χαμό του αγοριού από το Σαλέρνο, που πέθανε από λευχαιμία. 

17 χρόνια αργότερα, ο Andrea παραμένει στις καρδιές όλων των φίλων της Γιουβέντους, που, και σε αυτή την επέτειο, είναι πιο κοντά από ποτέ στην οικογένειά του. Και να τον θυμάται με αγάπη, μέσα από τα λόγια του Gianluca Vialli που έκανε την ημέρα της κηδείας: 

«Νόμιζα είναι ανίκητος. Σε αυτούς τους έντεκα μήνες που πέρασαν ήταν ένα παράδειγμα για εμάς, μας δίδαξε ότι πρέπει να γνωρίζουμε πώς υπάρχουν πραγματικά προβλήματα να ασχοληθείς και όχι αυτά που σχετίζονται με απλές νίκες ή ήττες, πάλεψε με θάρρος και ηρεμία, δύναμη και αποφασιστικότητα. Έχουμε αγαπήσει, τον έχουμε στην καρδιά μας. Συγχαρητήρια, στον αδελφό μας Αντρέα Φορτουνάτο». 

Ο Andrea Fortunato γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1971 – και έφυγε από κοντά μας στις 25 Απριλίου 1995, ήταν Ιταλός ποδοσφαιριστής που έπαιξε ως αριστερό μπακ για τη Γιουβέντους και για ένα παιχνίδι στην ιταλική εθνική ομάδα.

Γεννήθηκε στο Σαλέρνο, ο Fortunato ήταν μία από τις πιο ελπιδοφόρες προοπτικές της Ιταλίας στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του '90. Το αναδυόμενο νέο ταλέντο απολάμβανε μια επιτυχημένη αλλά και πολύ σύντομη περίοδο στο ιταλικό ποδόσφαιρο πριν από την τραγωδία που τον χτύπησε. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1988 ως αριστερό μπακ με την Κόμο σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ο νεαρός παίκτης από το Salerno έπαιξε 16 φορές στην πρώτη του σεζόν με την Κόμο (43 συνολικά), που υποβιβάστηκε στην Serie C1, αγωνίστηκε εκεί από το 1989 έως το 1991. Ο Fortunato το 1991 πήρε μεταγραφεί για την Τζένοα που όμως τον έδωσε αμέσως δανεικό στην Πίζα για τη σεζόν 1991-92 που αγωνιζόταν στη Serie Β.
Μετά από ένα εντυπωσιακό πρωτάθλημα  ο πλάγιος μπακ επέστρεψε στην Τζένοα για να συνεργαστεί με τον Christan Panucci, ο οποίος ήταν ένα άλλο ανερχόμενο αστέρι. Στην πρώτη του χρονιά στην Τζένοα ο  Fortunato έκανε αρκετά για να τραβήξει την προσοχή της Γιουβέντους και του τότε προπονητή της Giovanni Trapattoni, που εισηγήθηκε και έφερε το αστέρι στη Vecchia Signora. Το αριστερό μπακ πήρε την φανέλα με το περίφημο αριθ. 3 η οποία ανήκε στον μεγάλο Antonio Cabrini κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

Ο Fortunato έγινε διάσημος για τις ατελείωτες κούρσες του και το καταππληκτικό αριστερό του πόδι, το οποίο θα χρησιμοποιούσε για να μοιράζει πάσες στους Roberto Baggio και Gianluca Vialli. Πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ήταν ότι αγαπούσε να είναι ένας παίκτης της ομάδας, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Η Γοητεία του και η μεγάλη προσωπικότητα του κέρδισε τις καρδιές πολλών, τόσο πολύ έτσι ώστε ο Αρίγκο Σάκι, ο τότε προπονητής των Azzurri, τον περιέγραψε ως «μια αποκάλυψη του ιταλικού ποδοσφαίρου» και κάλεσε το αστέρι της Γιουβέντους να κάνει μία και μόνο διεθνή εμφάνιση εναντίον της Εσθονίας στις 22 του Σεπτέμβρη, 1993 στο Ταλίν. 

Ο Fortunato έπαιξε μαζί με τους Πάολο Μαλντίνι και το θρυλικό Φράνκο Baresi σε ένα παιχνίδι όπου οι Azzurri κέρδισαν με 3-0.Το αριστερό μπακ της Γιούβε παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες με τον Μαλντίνι και ήταν στα σχέδια του Σάκι για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.

Ωστόσο, συνέβη ένα θλιβερό γύρισμα της τύχης, ο παίκτης υπέστη μια ανεξήγητη απώλεια δυνάμεων και στη συνέχεια μετά από εξετάσεις που έκανε στο Giro Azzurro οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι είχε μια σπάνια μορφή λευχαιμίας το Μάιο του 1994. Ωστόσο, μετά από μία μεταμόσχευση μυελού των οστών που έκανε μια πλήρη αποκατάσταση και επιλέχθηκε από τον Μαρτσέλο Λίπι για Γιουβέντους σύγκρουση με Σαμπντόρια στις 22 Φεβρουαρίου 1995.

Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, αλλά ο Fortunato έπαθε πνευμονία και δεν ήταν πια σε θέση να ανακτήσει τις δυνάμεις του – τελικά έχασε την μάχη και πέθανε στις 25 Απριλίου 1995, την παραμονή του αγώνα της εθνικής Ιταλίας με τη Λιθουανία στο Βίλνιους. Η Azzurri κέρδισαν και αφιέρωσαν τη νίκη σε αυτόν. Λίγο πριν πεθάνει είχε πει: «Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι μια βόλτα θα μπορούσε να είναι τόσο μεγάλη». 

Αυτή τη σεζόν η Γιουβέντους του Λίπι πήγε για να κερδίσει το 23ο πρωτάθλημα της, το οποίο είναι γνωστό ως το σκουντέτο του Fortunato. Όπως επίσης αφιερωμένο σε αυτόν είναι και το ιταλικό Σούπερ Καπ.