Η μητέρα του Ντορίτα και η γιαγιά του Αντζελα του έλεγαν συνεχώς: «Αν τρέφεσαι μόνο με λευκά μακαρόνια και με μερέντα και ψωμί δεν θα μεγαλώσεις». Κοιτάξτε τον πώς έγινε τώρα, αν και για να κοιτάξει κανείς τον Λεονάρντο Μπονούτσι κατάματα θα πρέπει να είναι 190 εκατοστά, όσο το ύψος του κεντρικού αμυντικού της Γιουβέντους.
Εκείνη την εποχή, πάντως, η μαμά Ντορίτα δεν είχε άδικο, καθώς μέχρι τα 7-8 του χρόνια μεταξύ των παιδιών που έπαιζαν μπάλα στους δρόμους της Πιανοσκαράνο, της μεσαιωνικής συνοικίας του Βίτερμπο, όπου μεγάλωσε, ο Λέο ήταν από τους πιο κοντούς και παχουλούς.
Μεγαλωμένος σε οικογένεια όπου όλοι τους υποστήριζαν φανατικά την Ιντερ, ο ίδιος ήταν το μαύρο πρόβατο, καθότι ο μοναδικός θαυμαστής της Γιουβέντους. Οταν βρέθηκε στις ακαδημίες των «νερατζούρι» κουβαλούσε τον προσωπικό του σταυρό θα πει, μαθημένος, πάντως, από όταν ήταν μικρός και συμμετείχε στην αναπαράσταση του θείου δράματος.
Οι «σταυροί» που έπρεπε να κουβαλήσει δεν ελάφρυναν ούτε όταν μεγάλωσε. Υστερα από τα φαλιμέντα των Τρεβίζο και Πίζα πήγε στο Μπάρι και σκέφτηκε «αν υποβιβαστώ και αυτή τη φορά καλύτερα να σταματήσω το ποδόσφαιρο». Δεν το έκανε χάρις στον ατσάλινο χαρακτήρα με τον οποίο αντιμετώπισε και το καλοκαίρι του 2012 την δικαστική μάχη, τότε που η ομοσπονδία στο πλαίσιο μιας μεγάλης έρευνας που διεξήγαγε πάνω στο σκάνδαλο Calcioscommesse είχε εντάξει στο στόχαστρό της σε αυτήν και το παιχνίδι Ουντινέζε-Μπάρι (3-3) για αθλητική απάτη.
Ο Μπονούτσι ήταν αθώος, πίστευε ότι η αλήθεια θα έβγαινε στην επιφάνεια, όπερ και εγένετο, καθώς η δικαιοσύνη τον απάλλαξε. Στις δύσκολες εκείνες ημέρες το άτομο που τον στήριζε ήταν η σύζυγός του Μαρτίνα («ήξερε ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που μου είχαν προσάψει», δήλωσε) και ο πρώτος τους γιος Λορέντσο, ο οποίος είχε γεννηθεί στις 7 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς.
Με την σύζυγό του είναι μαζί από παιδιά, της στέλνει πάντα ένα sms πριν από κάθε παιχνίδι και σε αυτήν είναι αφιερωμένο το τατουάζ με την επιγραφή «Παιχνίδι της τύχης ή μοίρα. Αξέχαστο». Δεν είναι τυχαίο ούτε το άλλο: «Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες μέχρι τα αστέρια».
Το «χτύπησε» όταν ήταν στην Τρεβίζο και δεν συμπεριλαμβανόταν καν στην αποστολή για τα παιχνίδια. Πέρα από την Μαρτίνα ένας άλλος που τον έχει βοηθήσει σημαντικά είναι οΑλμπέρτο Φεραρίνι, ο προπονητής μυαλού με τη συμβολή του οποίου έχει μάθει να κοντρολάρει τα συναισθήματά του και εξαιτίας του έχει επιλέξει να φέρει στην πλάτη τον αριθμό “19” που είναι το νούμερο της αυτοεκτίμησης.
Τα παιδιά είναι το ευαίσθητό του σημείο και η κοινωνική του προσφορά έχει να κάνει με αυτά όπως η Agop που ασχολείται με την παιδιατρική ογκολογία. Δεν τους αρνείται ποτέ φωτογραφία ή αυτόγραφο, πάντα θα σταματήσει γιατί «όταν μικρός κάποιος ποδοσφαιριστής μου το αρνιόταν στενοχωριόμουν» θα θυμηθεί. Μικρός είχε στον τοίχο του σπιτιού του το πόστερ του Αλεσάντρο ντελ Πιέρο.
Σήμερα είναι ο ίδιος… «τοίχος», τοίχος αμυντικός, αν και ξεκίνησε ως κεντρικός μέσος, αλλά χάρις στην προτροπή του Κάρλο Περόνε («αν θέλεις να γίνεις μεγάλος ποδοσφαιριστής πρέπει να κάνεις τον κεντρικό αμυντικό») στη Βίτερμπεζε, άλλαξε θέση. Θεωρεί τον Πολ Πογκμπά τον πιο δυνατό συμπαίκτη που είχε μέχρι σήμερα, τον Κριστιάνο Ρονάλντο τον πιο δυνατό αντίπαλο που έχει αντιμετωπίσει και αμυντικά του πρότυπα τον Νέστα για την κομψότητα με την οποία έπαιζε και τον Καναβάρο για την αγωνιστικότητα, την αποφασιστικότητα και το ένστικτο να προκαταλαμβάνει καταστάσεις.
Οσο για τον Κόντε, θυμάται ότι είχε παρουσιαστεί στην προετοιμασία σε κακή φυσική κατάσταση προερχόμενος από 25 μέρες ταξίδι του μέλιτος. Το πλήρωσε καθισμένος στον πάγκο μέχρι τον Οκτώβριο. Από τότε είναι… στρατιώτης. Δεν τον…παίρνει αλλιώς. Θυμάται και τον Ντελ Νέρι που ήθελε αρκετές φορές να τον… στραγγαλίσει γιατί αρέσκετο σε ντρίπλες, προσποιήσεις, σομπρέρο, τακουνάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου