Με η χωρίς τον Άλεξ η Γιούβε πρέπει να προχωράει μπροστά.

Αυτές είναι μέρες ακούμε απόψεις και αποφάσεις σχετικά με το θέμα που αφορά την σχεδόν βέβαιη αποχώρηση του Alessandro Del Piero από τη Γιουβέντους στο τέλος της σεζόν, και βλέπω μια μεγάλη ποικιλία απόψεων που θα προτιμούσα να την είχαμε αποφύγει καθώς η ομάδα έχει φτάσει στην τελική ευθεία της σεζόν και πρέπει να παλέψει για Πρωτάθλημα και Κύπελλο.

Τώρα όσον αφορά την «Παραμονή, ή τον αποχαιρετισμό του παίκτη, που ίσως να είναι ο πιο «αντιπροσωπευτικός και σημαντικός στην ιστορία της Γιουβέντους», θα έπρεπε κατ’ εμέ να έχει έναν πιο λεπτό χειρισμό νομίζω από τον πρόεδρο και τη διοίκηση της ομάδας. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι οι επικρατέστερες σκέψης αυτή τη στιγμή στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας είναι δύο, η πρώτη που λέει ότι ο Άλεξ θα πρέπει να σταματήσει το ποδόσφαιρο στο τέλος της σεζόν παραχωρώντας τη θέση του σε άλλους παίκτες, σε μια εποχή που η ομάδα μπορεί να πάρει πρωτάθλημα και κύπελλο - αφήνοντας έτσι την Γιούβε όπως πραγματικά του αξίζει «ως νικητής» και παντοτινή σημαία της ομάδας ( αν και αυτό είναι κάτι που ο Ντελ Πιέρο δεν το θέλει καθώς νιώθει ότι μπορεί ακόμα να παίζει ποδόσφαιρο), ενώ η δεύτερη είναι αυτή που λέει ότι σωστό θα είναι η διοίκηση της Γιουβέντους και ο πρόεδρος Ανιέλι να δώσει στον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο την ευκαιρία να μείνει στην ομάδα ακόμα ένα χρόνο αφού και ο ίδιος αισθάνεται ότι μπορεί να προσφέρει, έτσι θα μπορούσε να τελειώσει την καριέρα του όπως πάντα ονειρευόταν με τη φανέλα που αγάπησε, αγαπά και θα συνεχίσει να αγαπά για πάντα και για την οποία φανέλα ήταν ένας από αυτούς που θυσίασε τα πάντα στην καριέρα του και «έπεσε μαζί της στη Serie Β, ως Παγκόσμιος Πρωταθλητής». 

Για μένα δεν είναι πολύ δύσκολο να πω ότι είμαι με το μέρος αυτόν που θέλουν ο Αρχηγός μας να μείνει για πάντα στην Γιούβε, και για λόγους πίστης σε μια σημαία της ομάδας που πήρε πολλά από την ομάδα αλλά έδωσε και πολλά, και για το γεγονός ότι θεωρώ τον Alex ακόμη χρήσιμο για την ομάδα, το δείχνει άλλωστε στο γήπεδο όσες φορές φέτος έχει παίξει, πιστεύω πραγματικά ότι αυτός ο παίκτης έχει κερδίσει πλήρως το δικαίωμα της τελικής επιλογής. 

Αλλά τώρα ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο νιώθει σαφώς άβολα με τη σημερινή ηγεσία της εταιρείας και την οικογένεια Agnelli, τουλάχιστον ό, τι έχει απομείνει από αυτήν (ο Avvocato πιστεύω ότι θα τραβούσε το αυτί του ανιψιού του αν ήταν εν ζωή), δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω και να εξηγήσω την ανακοίνωση που έκανε ο σημερινός πρόεδρος της Γιουβέντους τόσο πολύ νωρίς, σε μια εποχή και σε ένα πλαίσιο εντελώς λάθος, σαν να ήθελε να καταστήσει απόλυτα σαφές πρόωρα τις προθέσεις της ιδιοκτησίας. 

Γιατί μια τέτοια βιασύνη; Επίσης, θα περίμενα και συμφωνώ με τον Ντελ Πιέρο ότι είχε όλο το δικαίωμα να το ξέρει πρώτα αυτός και την κατάλληλη χρονική στιγμή να γίνει μια τόσο σημαντική ανακοίνωση σαν αυτήν. Θεωρώ ότι αυτή η ανακοίνωση δεν έγινε για να το μάθουν οι οπαδοί της ομάδας και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους, αλλά ότι είχε ως μόνο παραλήπτη τον Alessandro Del Piero, λέγοντας του αγαπητέ Αλεσάντρο βάλε την καρδιά σου σε κατάσταση ηρεμίας «άλλα είναι τα σχέδια της εταιρείας». 

Για αυτό και ο ίδιος ο παίκτης στην πρόσφατη συνέντευξή του αποκάλυψε ότι εξεπλάγην και ένιωσε λύπη από τη συμπεριφορά του Αντρέα Ανιέλι, έτσι είναι αυτονόητο ότι οι δύο πλευρές βρίσκονται πλέον σε συμφωνία, και έτοιμες να διαπράξουν «μια τεράστια ανοησία». 

Τέλος, το μήνυμά που θέλω να στείλω προς εκείνους που καθορίζουν την αποχώρηση του Ντελ Πιέρο ως ένα φυσικό γεγονός, και φιλοσοφούν για τη σημασία της αποχώρησης του από την ομάδα δήθεν για να ανανεωθεί,
έχω να πω τούτο: οι εταιρείας μπορεί να δρουν σε βάρος των σημαιών τους, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου ηθικό για μένα και για πολλούς σαν κι εμένα, δεν είναι σωστό να φέρεσαι έτσι σε ένα τόσο μεγάλο παίκτη και έναν τόσο ηθικό άνθρωπο που τόσα χρόνια δεν έχει δημιουργήσει κανένα πρόβλημα στην ομάδα είτε ήταν βασικός είτε ήταν στον πάγκο, δεν μπορεί να φέρεσαι έτσι στον άνθρωπο που σε ακολούθησε παντού, χωρίς σημαίες το ποδόσφαιρο είναι πολύ φτωχό, αλλά σε αυτό το ποδόσφαιρο που κυριαρχεί το χρήμα η ευγνωμοσύνη πλέον δεν είναι μέρος του αθλήματος. Τι κρίμα!!!

Ίσως βρω παιδιά να είμαι πολύ ρομαντικός, ίσως να θέλω να ζω σε μια άλλη εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν πιο αγνό, πιο όμορφο, πιο καθαρό, εμένα μου αρέσει να έχουν οι ομάδες παίκτες σημαίες και είμαι από αυτούς που θέλω να βλέπω τον Άλεξ να κρεμάει τα παπούτσια του στο Τορίνο, αλλά θα ήθελα επίσης να μην βλέπω και ακραίες απόψεις του τύπου «Ο Del Piero είναι η Γιουβέντους, κανένας παίκτης δεν είναι τίποτα χωρίς την ομάδα .... Έτσι αυτό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πάντα είναι ότι “LA JUVE SIAMO NOI”»

Αυτό που έχει τώρα μεγάλη σημασία είναι να καταφέρει η ομάδα μας να πετύχει τους στόχους της, κατακτώντας και τους δυο τίτλος που κυνηγάει (Scudetto 13 Μαΐου και Coppa Italia 20 Μαΐου) και στο τέλος θα δούμε πια θα είναι η κατάληξη της υπόθεσης του Capitano Alex Del Piero.

Fino alla fine forza Juventus.