Del Piero : Ακόμα έχω πολύ πάθος για αυτό το στρογγυλό πράγμα που ονομάζεται μπάλα

Ο Ντελ Πιέρο έδωσε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην Ισπανική εφημερίδα "El Pais", όπου μεταξύ άλλων λέει εμμέσως πλην σαφώς πως δεν θα ολοκληρώσει την καριέρα του στη Γιούβε (εκτός και αν αλλάξουν γνώμη και του ανανεώσουν το συμβόλαιο) και πως θα ήθελε να συνεχίσει να παίζει μπάλα για αρκετό καιρό ακόμα.

Πρωτάθλημα βλέπετε δεν υπάρχει λόγω των διεθνών υποχρεώσεων. Εκείνος βέβαια έχει πάψει μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2006 να καλείται στη Σκουάντρα Ατζούρα. Η δημοσιογράφος της ισπανικής El Pais, περίμενε καρτερικά να ολοκληρωθεί το φιλικό με την ταπεινή Σαβόνα, ώστε να του κλέψει δύο-τρεις ατάκες. Τελικά η υπομονή της δικαιώθηκε με μία εξαιρετική συνέντευξη του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

Ο Πιντουρίκιο είχε κέφια και απάντησε για μικρές στιγμές της ζωής του, συμπαίκτες, προπονητές και αναφορικά με την καυτή πατάτα της φυγής του από τη Γιουβέντους (το συμβόλαιο του λήγει το καλοκαίρι και λογικά δεν θα ανανεωθεί), πήρε ξεκάθαρη θέση: «Έχω ακόμα τρία χρόνια μπάλας»!

Τι πόστερ έχεις στον τοίχο;
«Της Γιούβε του Πλατινί, του Michael Jackson, Genesis, U2, Dire Straits και μία μοτοσυκλέτα του 1950. Όλα αυτά βέβαια βρίσκονται στο δωμάτιο μου στο πατρικό μου».

Σε ποια πράγματα έχεις αλλάξει;
«Είμαι πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Πιο τίμιος, ειλικρινής, αλλά παραμένω συντηρητικός, ήρεμος και ρεαλιστής».

Πως επέλεξες να γίνεις ποδοσφαιριστής;
«Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος και η μητέρα μου καθαρίστρια. Μία μέρα λοιπόν στο σχολείο έπρεπε να γράψουμε τι θέλουμε να γίνουμε και έγραψα πως θέλω να γίνω ένα από τα εξής τρία: Ηλεκτρολόγος σαν τον πατέρα μου, φορτηγατζής επειδή μου άρεσε να ταξιδεύω και μάγειρας επειδή ήθελα να τρώω όλη την ώρα. Ποδοσφαιριστής ήταν το όνειρο μου, μα ουδέποτε είχα φανταστεί ότι θα πραγματοποιούταν».

Ποια ήταν τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά παπούτσια;
«Κάτι Adidas που φορούσε και ο Λιτμπάρσκι. Κοιμόμουν μαζί τους».

Εξακολουθείς να κάνεις τάκλιν για να κλέψεις τη μπάλα. Πως και σου αρέσει να το κάνεις ακόμα αυτό στα 37 σου;
«Επειδή δεν αισθάνομαι σαν ένας θείος 37 ετών. Ακόμα έχω πολύ πάθος για αυτό το στρογγυλό πράγμα που ονομάζεται μπάλα. Χαίρομαι πολύ που το έχω. Φοβάμαι πως όταν χάσω αυτή την αίσθηση, δεν θα έχει μείνει τίποτα μέσα μου. Προς το παρών αισθάνομαι πως μπορώ να παίζω μέχρι τα 40»!

Τι σου έδωσε το ποδόσφαιρο;
«Ολες αυτές τι στιγμές τόσο στο γήπεδο όσο και όταν ξενυχτούσα σκεπτόμενος τους αγώνες που έπαιξα ή εκείνους που θα ακολουθούσαν».

Και τώρα πως βλέπεις το ποδόσφαιρο από τον πάγκο;
«Πολύ άσχημα. Η πλειονότητα των πάγκων είναι παγωμένοι και αφιλόξενοι για μένα. Πάντα θέλω να είμαι στο γήπεδο. Εκεί ανήκω»..

Ποιο γκολ έχεις πανηγυρίσει πιο έντονα;
«Αυτό με τη Γερμανία στα ημιτελικά του Μουντιάλ του 2006 και εκείνο στον τελικό του Διηπειρωτικού με την Ρίβερ Πλέιτ».

Ποιοι αμυντικοί σε δυσκόλευαν περισσότερο;
«Καναβάρο, Νέστα και Τιράμ. Κόντρα σε αυτούς δεν βαριόμουν ποτέ να παίξω».

Το γήπεδο που σε εντυπωσίαζε πιο πολύ;
«Δεν ξέρω γιατί, αλλά στην πρώτη θέση έχω το “Σαντιάγο Μπερναμπέου” Ισως να μου έχει μείνει η αποθέωση του κοινού το 2007 (είχε βάλει δύο γκολ). Τότε είχα αισθανθεί όπως όταν σηκώνεις μία κούπα. Επίσης με ξετρελαίνει και το “Ολντ Τράφορντ”, αλλά και η ατμόσφαιρα στα δύο γήπεδα της Γλασκώβης και στο “Ανφιλντ”».

Η τελευταία φορά που έκλαψες;
«Δεν έχω κλάψει ξανά από τότε που πέθανε ο πατέρας μου. Τότε είχα μείνει σαν χαζός. Θα ήθελα να ήταν εδώ να έβλεπε όσα πέτυχα, όσα με δίδαξε εκείνος, δίχως μάλιστα να το καταλαβαίνει».

Ο προπονητής που σε έχει επηρεάσει περισσότερο;
«Μάλλον ο Λίπι. Για εκείνον τα έδινα όλα. Ισως επειδή δούλεψα μαζί του πιο πολύ καιρό απ' ότι με τους Καπέλο, Τραπατόνι και Αντσελότι».

Πως ήταν οι Ιντζάγκι, Βιέρι, Τρεζεγκέ;
«Ο Ιντζάγκι σκόραρε ακόμα και όταν δεν το ήθελε. Ο Βιέρι ήταν ο πιο ικανός απ' όλους. Ο Τρεζεγκέ είχε απίστευτο σουτ. Ειδικά όταν τον έβλεπες να εκτελεί και σκεφτόσουν το ύψος, το σουλούπι του, ήταν τρομερό»

Και ο Ιμπραΐμοβιτς που μάλωνε με τον Γκουαρδιόλα στη Μπαρτσελόνα, στη Γιούβε πως ήταν;
«Εδώ καθημερινά σχεδόν πιανόταν στα χέρια με όλους. Κανονικά είναι ήρεμος. Απλά απαιτεί το καλύτερο από τον εαυτό του και από τους υπόλοιπους».

Κληρονόμησες το νούμερο 10 από τον Μπάτζιο. Είναι ο καλύτερος με τον οποίος έχεις παίξει;
«Ναι, είναι, αλλά μαζί με τον Ζιντάν. Και ο Γιούγκοβιτς ήταν εκπληκτικός, αλλά ο Ζιζού ήταν μαγικός».

Μετανιώνεις για κάτι;
«Οχι! Απλά θα ήθελα να μπορούσα να είχα παλιότερα το μυαλό που έχω τώρα και να έπαιζα πιο έξυπνα σε κάποια παιχνίδια στο παρελθόν. Κατά τ' άλλα είμαι ευτυχισμένος για όσα έχω ζήσει»!